Εντάξει αυτού του είδους η εκδίκηση είναι σαν διαφήμηση της Zero...χρειάζεται να πενθήσεις για την απώλεια, να θυμώσεις, να οργιστείς και μετά να νιώσεις ευγνωμοσύνη για τον άνθρωπο που μπορεί να σε πλήγωσε αλλά και που σε άλλαξε κιόλας κάνοντάς σε λίγο σοφότερο και λίγο πιο ανθρώπινο...
η πίκρα είναι κατανοητή, αλλά όχι και η εκδίκηση... ε υπάρχουν κάποιες φορές στη ζωή μας που χρειάζεται να κάνουμε υπέρβαση...τίποτα μα τίποτα άλλο δεν μας αλλάζει όσο ο έρωτας και όταν αντιμετωπίζουμε τη χειρότερη εκδοχή του είναι η ώρα να δημιουργήσουμε Χαρακτήρα...πως αλλιώς?
Με Σελήνη στους Ιχθείς η συζήτηση για θύτη-θύμα είναι η κατάλληλη...
Μια αρχική διαπίστωση: Στον κόσμο που ζούμε ΔΕΝ υπάρχει αθώο θύμα... Λυπάμαι αν ταρακουνάω τα κλισέ για το θύμα αλλά το "θύμα" πάντα Ξέρει κι αν δεν ξέρει εθελοτυφλεί. Και κάτι ακόμα: δεν πηγαίνεις σε μια σχέση γεμάτος τάχα αγάπη, κατανόηση και συμπάθεια για να εξουσιάσεις τον άλλο με το μέγεθός τους...Σε μία σχέση κάνεις το μισό δρόμο και περιμένεις τον Άλλο να κάνει τον άλλο μισό...Απαγορεύεται να διανύσεις τον δρόμο του άλλου κι αν το κάνεις είσαι ή δόλιος, ή βλαξ...( Και μην ξεκινήσουμε τη συζήτηση για το πάθος κλπ γιατί όλοι ξέρουμε ότι το πάθος είναι συνώνυμο της παθολογίας, οπότε κάθε επίκληση στο πάθος οδηγεί κατευθείαν σε αρρώστια) Σε κάθε περίπτωση δεν αναζητάς το φταίξιμο έξω από σένα, αλλά μέσα σου...
με είχε πιάσει πέρσι μια τρέλα ότι δεν ξέρω την ιστορία της αστρολογίας και διάβασα ότι βιβλίο υπήρχε για τον Πτολεμαίο, τον Λιλυ, την ελληνιστική αστρολογία ενός Φίρνικους Ματέρνους...ότι μπορείς να φανταστείς...πίεσα τον εαυτό μου και τους διάβασα σαν να έδινα εξετάσεις...δεν μπορώ να πω ότι ξετρελάθηκα αλλά είδα ότι ένα τεράστιο μέρος της αστρολογικής γνώσης υπάρχει σε αυτούς- με πολλές προκαταλήψεις φυσικά και πολλά πράγματα ξεπερασμένα...ο 20ος αιώνας άλλαξε τελείως το τοπίο στην αστρολογία με εξαιρετικές ανακαλύψεις....