Οι λέξεις που δεν χρησιμοποιούνται πλέον δεν σημαίνει οτι διαγράφονται,
αντιθέτως, κάποιες φορές ίσως να υπογραμμίζουν τη μεγάλη μας ανάγκη γι
αυτές.
./Luvs
./J
επίσης συγγνώμη για την λάθος διατύπωση στην πρώτη πρόταση, αλλά κ για ένα ορθογραφικό λαθάκι που έχω κάνει.........Ο ανάδρομος κυβερνήτης μου φταίει.. (έτσι για να το ελαφρύνω λιγάκι)...
και ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας....είναι πολύ σημαντικό να ακούς 2 καλές κουβέντες από ανθρώπους που δεν σε γνωρίζουν, ούτε σου έχουν καμία υποχρέωση.... κ ειλικρινά σήμερα το χρειαζόμουν......
Και εγώ στα 16 μου έχασα τον μπαμπά μου και νόμιζα πως δεν θα ξαναπώ αυτήν την λέξη..Και όμως την λέω ακόμα και τώρα..Είναι μέσα μου και θα είναι πάντα..Μπορεί να μην την βλέπεις πλέον και να μην την αγγίζεις..αλλά ψάξε μέσα σου..θα την βρεις εκεί και δεν πρόκειται ποτέ να φύγει...!!!Και κάτι άλλο που όποιος δεν έχει χάσει δικό του άνθρωπο δεν μπορεί να καταλάβει το συναίσθημα...Αν δεν πας κάπου διακοπές για το Πάσχα,πήγαινε στο κοιμητήριο που είναι και κάντε όλοι μαζί εκεί Ανάσταση..Θα δεις πως θα είστε όλοι μαζί...Θα το νιώσεις...
Καλό Πάσχα και να είσαι καλά..!!
Λυπαμαι πολυ γι'αυτο.Σε καταλαβαινω,η απωλεια του θανατου σου αφηνει παντα ανεξιτηλα σημαδια και το μονο που μπορεις να κανεις ειναι να μαθεις ζεις με αυτα και να θυμασαι τις ομορφες στιγμες σας.Το εζησα κι εγω πολυ νωρις με τον πατερα μου,θα ηθελα να θυμομουν περισσοτερα απο εκεινον...Να τη θυμασαι παντα και μη βγαλεις αυτη τη λεξη ποτε απο το λεξιλογιο σου,καλο σου Πασχα!
ειναι ενα συναισθημα που μονο βιωνοντας το μπορεις πραγματικα να το αισθανθεις. σε μενα συνεβη μολις ενα χρονο πριν αλλα ακομα δεν το πιστευω. ειναι πολυ σκληρη η ζωη και μικρη και πρεπει να τη ζουμε οσο μας δινεται η ευκαιρια να υπαρχουμε... αυτο το μαθημα πηρα εγω...
νομιζω πως τοτε μονο συμφιλιωνεσαι απολυτα με το δικο σου θανατο γιατι ξερεις οτι καποιος εκει σε περιμενει και τοτε η ζωη θα ειναι αιωνια... παντα ενιωθα μια συγκινηση το πασχα στην εκκλησια και παντα πηγαινα. φετος δε θελω να περασω ουτε απέξω. νιωθω απιστευτη αρνηση.
Δεν ξέρω τι να πρωτοσχολιάσω....νιώθω ότι έχω τόσα πολλά να πω,αλλά το κεφάλι μου έχει κολλήσει...το κενό για όσους ζουν την απώλεια δεν αναπληρώνεται με τίποτα, απλά το συνηθίζεις, αφού πρώτα περάσεις από στάδια απόλυτης θλίψης,θυμού,αγανάκτησης..(ο καθένας με τον ρυθμό του) και πορεύεσαι....
Ψυχική δύναμη κ ηρεμία σε όλους.....με την ελπίδα του ερχομού της Ανάστασης...με όποιο τρόπο κ αν την μεταφράζει ο καθένας από μας...Σας εύχομαι τα καλύτερα...
γιατί magneto η ζωή είναι "One way ticket" . Δεν ξαναγυρίζει και πρέπει να τη ζήσεις όσο πιο καλά μπορείς...πρέπει να έχεις όνειρα, να ελπίζεις, να ξανασηκώνεσαι μετά από κάθε πτώση ....αλλιώς δεν είσαι παρά ένας ζωντανός νεκρός...
όσο για τους αγαπημένους που χάσαμε... ξαναζωντανεύουν μέσα από τις αναμνήσεις μας... ίσως έτσι να διεκδικούμε όλοι μας μια θέση στην αθανασία...μέσα από όσους μας αγάπησαν πραγματικά...
ίσως φταίνει τα 3,5 μόνο χρόνια...ίσως πάλι η ηλικία σου... για τη διαφορετική οπτική υδροχοΪνα μου η ζωή όμως μας επιφυλάσσει και χαρές εκτός από λύπες...... οι λέξεις φοβούμαι δεν αρκούν για να σε πείσω. Πρέπει να το βιώσει ο καθένας από μόνος του...
εμένα ακόμα ο θυμός δεν μου έχει βγει....ίσως είναι νωρίς...έχω μείνει στην θλίψη κ στο παράπονο που με πιάνει....κ δυστυχώς δεν έχω καταφέρει να βοηθήσω ούτε τον πατέρα μου,ούτε την μικρή μου αδερφή κυκλοφορώντας σαν ζόμπι όλη μέρα μέσα στο σπίτι....ξέρω πως ό,τι κ να κάνουμε,κανείς δεν θα γυρίσει...έτσι τις στιγμές που νιώθω καλύτερα,γινομαι κυνική,διακομοδώντας τον θάνατο, θέλοντας να του κάνω πλάκα, όπως μου έκανε κ εκείνος..κ ας καίγομαι μέσα μου.....
speech τους βοηθάς και μόνο που είσαι εκεί μαζί τους...δεν παλεύεται εύκολα εάν είσαι ολότελα μόνος...
από όσο έχω καταλάβει μέχρι στιγμής...φαίνεται ότι η ικανότητά μας να νιώθουμε βαθιά και αληθινά κάθε θετικό συναίσθημα μετριέται με τον πόνο και τη λύπη που βιώνουμε...βαρύ το τίμημα
στην αρχη τα εβλεπα ολα τοσο μαυρα οπως λετε και εσεις. δε πιστευα ποτε οτι θα συμβει κατι τετοιο κ αν υπηρχε εστω και μια πιθανοτητα να γινει θα χανομουν κ εγω μαζι. ενα χρονο διαφορα ειχαμε. ολη μου η ζωη ως τωρα ηταν δεμενη μαζι του. ειχε αναγκη τη φροντιδα μου γιατι ειχε προβλημα και εγω ημουν παντα εκει.ειναι μια ψυχη τοσο ταλαιπωρημενη απο τον ιδιο το θεο και δεν υπηρχε μεγαλυτερη αδικια για μενα το να χαθει τοσο νωρις. πονεσα και ποναω. εκλαιγα και κλαιω κρυφα. αλλα δε γυριζει πισω. μια μερα θα παω εγω αλλα τωρα δεν αλλαζει τιποτα. σταθηκα δυνατη και στηριξα ολους τους υπολοιπους. εδειχνα αναισθητη. και ομως οταν βλεπεις οτι ολοι γυρω σου συνεχιζουν κανονικα γιατι αυτο συνεβη πραγματικα μονο σε ΣΕΝΑ δε μπορεις να κανεις διαφορετικα. η ζωη απλα συνεχιζεται και θα συνεχιζεται οσες καταστροφες και να γινουν στον κοσμο. και τωρα που μιλαμε χανονται ανθρωποι..... καποιεσ ομως γεννανε... και φερνουν νεες ζωες στον κοσμο.....
διαβαζα τα μηνυματα σας και μακαρι να μπορουσα να σας βοηθησω οπως βοηθησα τον εαυτο μου σιγα σιγα να μπω σε μια καθημερινοτητα να δεχτω αυτο που συνεβη σαν κατι 'φυσιολογικο' που μια μερα θα συμβει σε ολους μας. να ανεχτω την απουσια και αυτο το υπεροχο συναισθημα που λεγεται αγαπη και οταν προκειται για την οικογενεια σου ειναι τοσο αγνο και ομορφο. η πληροτητα το να βρισκεσαι διπλα σε μια τοσο αγνη ψυχη. παντα θα τον αγαπαω. αλλα δε χρειαζεται να 'τον κλαιω' . ειναι εκει και με περιμενει ο αγγελος μου.
δειξτε κουραγιο και αφηστε τη ζωη να κυλησει. θα ευτυχησουμε ξανα και ολα θα παρουν το δρομο τους.
@ vicky23.....RESPECT!!!.....Μακάρι να βρίσκονται κάπου κ να ξανασυναντήσουμε τους αγγέλους μας....προς το παρόν ο μόνος τρόπος επικοινωνίας με τον δικό μου είναι τα όνειρα...δεν με νοιάζει αν είναι προϊόν του υποσυνείδητου μου,μου αρκεί που την βλέπω έτσι όπως την αγάπησα κ όχι έτσι όπως την αποχαιρέτησα....την "αναίσθητη" έκανα κ εγώ το πρ΄βτο 2μηνο....μετά λύγισα κ αποφάσισα να το αφήσω το πένθος να με οδηγήσει χωρίς να πιέζω τον εαυτό μου....τώρα βρίσκω ισορροπίες σιγά σιγά.....
@Magneto....έτσι εναλλάξ το μαλάκα κ εμείς...απλά αποδείχτηκε τελικά πως η 13χρονη αδερφή μου,δίνει το μεγαλύτερο κουράγιο κ κίνητρα σε'μένα κ στον πατέρα μου,μέσα άπο απλές κινήσεις,ίσως να φταίει σε αυτό η παιδική της "αφέλεια",που σε αυτή την περίπτωση είναι εποικοδομητική...
@newflame....σίγουρα η παρουσία μου τους καθησυχάζει,όπως κ η δική τους εμένα....μόνο ενωμένοι μπορούμε να το "παλέψουμε"...κ σίγουρα μέσα από τέτοια γεγονότα πρέπει να ψάχνεις κ τα "θετικά" μηνύματα,για να μην σε πάρει τελείως από κάτω...γιατί κ να σε πάρει απο κάτω δεν έχει ουσία,καθώς τιποτα δεν θα αλλάξει... Να είστε καλά μέσα από την καρδία μου!
k egw prin 6 mines exasa ton mpampa mu entelws 3afnika!kaneis den mporei na simplirwsei to keno auto..klaiw sixna k sixna ton vlepw sta oneira mu..pisteuw oti einai kapu kala..eimai simvivasmeni me to 8anato ..oloi kapote 8a figume..exasa pappudes k giagia k den me eixe poli peira3ei..itan megaloi eixan kanei to kiklo tis zwis tus..me ton mpampa mu einai diaforetika.polles fores 3ipnaw to prwi k den sineiditopoiw oti leipei nomizw oti itan ena oneiro oti exei figei..kalo pasxa se olus!!!xxxx
Η απώλεια.....
αντιθέτως, κάποιες φορές ίσως να υπογραμμίζουν τη μεγάλη μας ανάγκη γι
αυτές.
./Luvs
./J
Καλό Πάσχα και να είσαι καλά..!!
νομιζω πως τοτε μονο συμφιλιωνεσαι απολυτα με το δικο σου θανατο γιατι ξερεις οτι καποιος εκει σε περιμενει και τοτε η ζωη θα ειναι αιωνια... παντα ενιωθα μια συγκινηση το πασχα στην εκκλησια και παντα πηγαινα. φετος δε θελω να περασω ουτε απέξω. νιωθω απιστευτη αρνηση.
Ψυχική δύναμη κ ηρεμία σε όλους.....με την ελπίδα του ερχομού της Ανάστασης...με όποιο τρόπο κ αν την μεταφράζει ο καθένας από μας...Σας εύχομαι τα καλύτερα...
όσο για τους αγαπημένους που χάσαμε... ξαναζωντανεύουν μέσα από τις αναμνήσεις μας... ίσως έτσι να διεκδικούμε όλοι μας μια θέση στην αθανασία...μέσα από όσους μας αγάπησαν πραγματικά...
από όσο έχω καταλάβει μέχρι στιγμής...φαίνεται ότι η ικανότητά μας να νιώθουμε βαθιά και αληθινά κάθε θετικό συναίσθημα μετριέται με τον πόνο και τη λύπη που βιώνουμε...βαρύ το τίμημα
διαβαζα τα μηνυματα σας και μακαρι να μπορουσα να σας βοηθησω οπως βοηθησα τον εαυτο μου σιγα σιγα να μπω σε μια καθημερινοτητα να δεχτω αυτο που συνεβη σαν κατι 'φυσιολογικο' που μια μερα θα συμβει σε ολους μας. να ανεχτω την απουσια και αυτο το υπεροχο συναισθημα που λεγεται αγαπη και οταν προκειται για την οικογενεια σου ειναι τοσο αγνο και ομορφο. η πληροτητα το να βρισκεσαι διπλα σε μια τοσο αγνη ψυχη. παντα θα τον αγαπαω. αλλα δε χρειαζεται να 'τον κλαιω' . ειναι εκει και με περιμενει ο αγγελος μου.
δειξτε κουραγιο και αφηστε τη ζωη να κυλησει. θα ευτυχησουμε ξανα και ολα θα παρουν το δρομο τους.
@Magneto....έτσι εναλλάξ το μαλάκα κ εμείς...απλά αποδείχτηκε τελικά πως η 13χρονη αδερφή μου,δίνει το μεγαλύτερο κουράγιο κ κίνητρα σε'μένα κ στον πατέρα μου,μέσα άπο απλές κινήσεις,ίσως να φταίει σε αυτό η παιδική της "αφέλεια",που σε αυτή την περίπτωση είναι εποικοδομητική...
@newflame....σίγουρα η παρουσία μου τους καθησυχάζει,όπως κ η δική τους εμένα....μόνο ενωμένοι μπορούμε να το "παλέψουμε"...κ σίγουρα μέσα από τέτοια γεγονότα πρέπει να ψάχνεις κ τα "θετικά" μηνύματα,για να μην σε πάρει τελείως από κάτω...γιατί κ να σε πάρει απο κάτω δεν έχει ουσία,καθώς τιποτα δεν θα αλλάξει...
Να είστε καλά μέσα από την καρδία μου!