Δεν είναι δυνατόν όλοι οι Παρθένοι να έχουν κατάθλιψη, να χωρίζουν, να γκρεμίζεται ο κόσμος τους κι εκείνοι απλά να το παρακολουθούν! Διαβάζω μυνήματα απελπισίας από τα μέλη της φυλής, εδώ και πολύ καιρό και βλέπω ότι δεν είμαι μόνη. Όμως τελικά αυτό δεν είναι αρκετό. Δεν μου κάνει καλό να ξέρω πως και άλλοι άνθρωποι έχουν φτάσει σε ακραίες καταστάσεις και συμπεριφορές. Δεν μπορώ καν να αποδεχθώ ότι τα προβλήματα δεν έχουν χαρακτήρα προσωπικό, αλλά ζωδιακό και ότι ο Κρόνος μισεί τους Παρθένους και λατρεύει τους Σκορπιούς ή όποιους Άλλους. Ας γράψουμε όμορφες σκέψεις φίλοι Παρθένοι. Μόνο εμείς ξέρουμε πως το αγαπημένο μας πρόσωπο δεν είναι πια μαζί μας διότι έπαψε να είναι αγαπημένο εδώ και πολύ καιρό... Πως η δουλειά μας μας πνίγει διότι ποτέ δεν αισθανθήκαμε ολοκλήρωση μέσα από αυτή, έστω κι αν την επιλέξαμε συνειδητά κάποτε... Γι'αυτό τέρμα η αυτολύπηση, τα "γιατί Θεέ μου σε μένα?", τα "ως πότε πια?". Θυμηθείτε πως όποιος φανεί δυνατός κι όχι μοιρολάτρης τώρα, δεν θα πονέσει ποτέ ξανά, δεν θα κλάψει ποτέ ξανά, δεν θα χάσει ποτέ ξανά !... και το ποτέ είναι πολύς καιρός...