Respect, έχεις πιάσει τον πυρήνα του θέματος.
Το θέμα δεν είναι μία κοπέλλα που δεν μπόρεσε να απεξαρτηθεί, το θέμα είναι οτι ορισμένοι άνθρωποι έχουν μέσα τους κάτι πολύ μεγάλο για να το αντέξουν, κάτι πολύ έντονο, χειμαρρώδες, ανεπανάληπτο και ο άνθρωπος δεν μπορεί τα πάντα.
Κάποιοι δεν είναι απλά τραγουδιστές, ζωγράφοι, ποιητές, είναι τρόπω τινά διάμεσα που προσφέρουν μοναδικές εκδοχές έκφρασης του τι είναι, τι μπορεί να είναι η ανθρώπινη ψυχή.
Δεν υπάρχει επιλογή για την αυτοκαταστροφή, δεν μπορείς να επιλέξεις να επιζήσεις ή όχι, είναι αυτονόητο οτι θα ανατιναχτείς σαν έν υπέροχο, βροντερό, λαμπερό πυροτέχνημα επειδή δεν αντέχεις..
Λυπάμαι για τη νέα κοπέλλα, λυπάμαι για το χάρισμα που δεν θα εκραστεί ξανά αλλά κατανοώ οτι δεν είχε επιλογή, πώς να αντέξει σε έναν κόσμο γεμάτο, απαρτιζόμενο από ανόητος και ψυχοπαθολογικά κακιασμένους?
Η κοινωνία μας χολαίνει ακριβώς επειδή δεν έχουμε πολλές Amy, Joplin, Hendrix, Dali..Είναι αστέρια, διάττονα αστέρια που επισκέφτονται αυτόν τον ηλιθιωδώς γκρίζο , άτονο και θαμπό κόσμο ίσως από λάθος, ίσως για να υπενθυμίσουν σε όσους μπορούν να σκεφτούν οτι υπάρχει έανς μεγαλύτερος κόσμος μέσα μας...
Και μετά, υποφέρουμε περισσότερο όταν μένουμε πίσω προσπαθώντας να προσαρμοστούμε και να επιζήσουμε ανάμεσα σε κάτι σκέυη που περπατάνε και μιλάνε και έχουν και άποψη..μην τρελλαθούμε..
Amy...rest in peace, my cheers r for u today
Θλίψη σήμερα...
Το θέμα δεν είναι μία κοπέλλα που δεν μπόρεσε να απεξαρτηθεί, το θέμα είναι οτι ορισμένοι άνθρωποι έχουν μέσα τους κάτι πολύ μεγάλο για να το αντέξουν, κάτι πολύ έντονο, χειμαρρώδες, ανεπανάληπτο και ο άνθρωπος δεν μπορεί τα πάντα.
Κάποιοι δεν είναι απλά τραγουδιστές, ζωγράφοι, ποιητές, είναι τρόπω τινά διάμεσα που προσφέρουν μοναδικές εκδοχές έκφρασης του τι είναι, τι μπορεί να είναι η ανθρώπινη ψυχή.
Δεν υπάρχει επιλογή για την αυτοκαταστροφή, δεν μπορείς να επιλέξεις να επιζήσεις ή όχι, είναι αυτονόητο οτι θα ανατιναχτείς σαν έν υπέροχο, βροντερό, λαμπερό πυροτέχνημα επειδή δεν αντέχεις..
Λυπάμαι για τη νέα κοπέλλα, λυπάμαι για το χάρισμα που δεν θα εκραστεί ξανά αλλά κατανοώ οτι δεν είχε επιλογή, πώς να αντέξει σε έναν κόσμο γεμάτο, απαρτιζόμενο από ανόητος και ψυχοπαθολογικά κακιασμένους?
Η κοινωνία μας χολαίνει ακριβώς επειδή δεν έχουμε πολλές Amy, Joplin, Hendrix, Dali..Είναι αστέρια, διάττονα αστέρια που επισκέφτονται αυτόν τον ηλιθιωδώς γκρίζο , άτονο και θαμπό κόσμο ίσως από λάθος, ίσως για να υπενθυμίσουν σε όσους μπορούν να σκεφτούν οτι υπάρχει έανς μεγαλύτερος κόσμος μέσα μας...
Και μετά, υποφέρουμε περισσότερο όταν μένουμε πίσω προσπαθώντας να προσαρμοστούμε και να επιζήσουμε ανάμεσα σε κάτι σκέυη που περπατάνε και μιλάνε και έχουν και άποψη..μην τρελλαθούμε..
Amy...rest in peace, my cheers r for u today