ΧΟΡΟΣ

Τέκνα των μακάριων θεών
και γένος παλιό του Ερεχθέα ευτυχισμένο
Από την απόρθητη αυτή γη των ένδοξων σοφών
Ελεύθερα εσείς γεύεσθε καρπό ευλογημένο

Λαμπροί εκατεβήκατε από τον ουρανό
στον τόπο αυτό που οι εννιά Μούσες από την Πιερία
με άγαμη γέννα εγέννησαν την όμορφη Αρμονία
κι απ' το ξανθό κεφάλι της άστραψε φως χρυσό

Εκεί που η Κύπριδα τρυφερά τις αύρες παίρνει
απ' το ποτάμι Κηφισσό και σ' όλη τη γη τις σπέρνει

και ανεμίζει η χαίτη της με ρόδα μυρισμένη
πλοκάμια άγριων λουλουδιών ολόκληρη ντυμένη
Κι ο Έρωτας ο ενάρετος πλάι στη Σοφία γέρνει

Αυτή η πόλη η καθαρή των ιερών των ποταμών
Εσένα πως να σε δεχθεί ανάξια μάνα, φόνισσα παιδιών!
-σκέψου τα παιδιά σου αιματωμένα
-δες τα μπροστά σου πεθαμένα!

στα γόνατα προσπέφτουμε Μη!
Παρακαλούμε Ικετεύουμε Μη!
Μη σκοτώσεις τα παιδιά σου!
Αυτός ο φόνος από που θα βγει -
Από ποιο χέρι από ποια ψυχή;
Πως θα τ' αντέξει η καρδιά σου

Πως χωρίς δάκρυα θ' αντικρύσει η ματιά σου
την Δακρυσμένη μοίρα των Παιδιών, την τρομερή

Δεν θα μπορέσεις. Δεν θ' αντέξεις -
με το αίμα τους τα χέρια σου να βρέξεις
το κλάμα τους το παράπονό τους - δεν θα το αντέξεις

Μήδεια (μετάφραση Γιώργου Χειμωνά)

Πως να κάνεις τον άλλο να νιώσει πως νιώθεις εκτός από τον θάνατο όσων μαζί δημιουργήσατε; Ποιος ασυνείδητος άνεμος ζητά την καταστροφή, την διάλυση και την υποταγή στο κάλεσμα πέρα από την λογική; Παιδιά ζωντανών νεκρών που πεθαίνουν για να ζωντανέψουν τον επόμενο θάνατο, αυτό είμαστε, αυτό γινόμαστε μέσα από την ωρίμανση. Ναι, ωρίμανση, χρόνος, φθορά και θάνατος... Και στο τέλος η Μήδεια πάνω σε ένα άρμα που το σέρνουν δράκοι φεύγει, υψώνεται στους ουρανούς. Είναι ο έρωτας, το πάθος και η καταστροφή που υψώνονται σαν κατάρα πάνω στον σιωπηλό, κενό ουρανό. Εμείς βάζουμε φωτιά στον ουρανό, και ο ουρανός γίνεται το άρμα των πόθων... Αυτός ο κενός, σιωπηλός ουρανός.