Καμία όψη δεν είναι κατάρα. Ακόμα και οι όψεις του Πλούτωνα, που συχνά φαίνεται να φέρνουν στη ζωή μας μοιραία γεγονότα, δεν είναι και προς θάνατον. Όταν έχουμε κομμάτια του εαυτού μας, που τα έχουμε αφήσει να σαπίζουν και αποτελούν εμπόδιο στην προσωπική μας επιβίωση, ο Πλούτωνας θα τα ξεριζώσει. Άρα έχουμε κι εμείς μερίδιο ευθύνης. Κι εκεί που φαινομενικά δεν έχουμε, δεν παύουμε να αποτελούμε κομμάτι της ανθρωπότητας, άρα συμμετέχουμε στη συλλογική ευθύνη. Έναν πόλεμο μπορεί να μην τον προκαλούμε εμείς προσωπικά, έχουμε όμως ευθύνη για τις κοινωνικές διεργασίες που τον προκαλούν. Το μόνο «μοιραίο» αν θέλετε, είναι το προσωπικό μας ωροσκόπιο, με την έννοια ότι δεν μπορούμε να το επιστρέψουμε και να ζητήσουμε ένα άλλο. Ο χάρτης μας είναι σαν το φύλλο που σου μοιράζεται στα χαρτιά. Ναι, μπορεί αυτό να μην είναι πολύ καλό εκ πρώτης όψεως, αλλά αν αυτό προδίκαζε την αποτυχία, δεν θα παίζαμε ποτέ μπιρίμπα.

Τι σημαίνουν οι όψεις; Ότι ένας πλανήτης μπορεί να θέλει να εκφραστεί μέσα από το ζώδιο και το σπίτι του, αλλά αν κάνει όψεις με άλλους πλανήτες θα πρέπει να συμπεριλάβει κι αυτούς στην προσπάθειά του να εκδηλωθεί. Αν έχεις μια Αφροδίτη στον 7ο οίκο, στον Αιγόκερω, το να επιδιώκεις να κάνεις ένα γάμο με έναν σύντροφο με σταθερό εισόδημα με σκοπό μια οικογένεια με 2,5 παιδιά, μπορεί να σου φαίνεται πάρα πολύ λογικό, αν αυτή όμως κάνει τετράγωνο με Πλούτωνα μην απορήσεις αν ο γάμος σου διαλυθεί κάποια στιγμή γιατί επέλεξες να αγνοήσεις τα κρυφά συναισθήματα τα δικά σου και του συντρόφου σου.

Ο Κρόνος είπαμε ότι είναι ο πλανήτης των ορίων. Κι αυτό κάνει στους άλλους πλανήτες, τους περιορίζει, ή τουλάχιστον αυτή την αίσθηση δίνει αρχικά. Κάτι σου έχουν στερήσει. Κάπου τα πράγματα δεν σου βγαίνουν όπως τα θες. Υπάρχει μια αίσθηση ανεπάρκειας εκεί που βρίσκεται ο Κρόνος στο ωροσκόπιό μας. Μια αίσθηση ότι όσο κι αν προσπαθήσω, δεν πρόκειται να καταφέρω τίποτα. Είναι συγχρόνως όμως κι εκείνο το κομμάτι της ζωής μας, το οποίο θα μας δώσει δυνητικά τις πιο μεγάλες απολαβές. Οπότε δύο δρόμοι ανοίγονται μπροστά μας. Ή εγκαταλείπουμε την προσπάθεια και βυθιζόμαστε στην κατάθλιψη ή δεν την εγκαταλείπουμε ποτέ όσο κι αν έχουμε φάει τα μούτρα μας. Αν κάνουμε το δεύτερο, μπορεί κάποια στιγμή να καταλάβουμε τι ήθελαν να κάνουν οι αλχημιστές, όταν προσπαθούσαν να μετατρέψουν το μόλυβδο σε χρυσό.

Ο Ποσειδώνας πάλι είναι ο πλανήτης της λαχτάρας. Ρίχνει μια ματιά γύρω του και βλέπει φθορά, αρχή και τέλος, περιορισμούς και κυρίως πόνο και δυστυχία. Όλα του φαίνονται λίγα, λίγα, λίγα… Δεν μπορεί, θα υπάρχει κάτι παραπάνω από αυτό που ζούμε. Κάτι αναλλοίωτο, που δεν σκουριάζει και δεν σαπίζει ποτέ. Λαχταρά λοιπόν να το βρει και το κάνει σκοπό της ζωής του. Η αναζήτηση της μόνιμης έκστασης. Μπορεί αυτή η περιγραφή να τον κάνει να φαίνεται λίγο περίεργο, αλλά πιστέψτε με, θα ήταν άδικο. Δεν φταίει αυτός που η ενέργειά του είναι δύσκολα αφομοιώσιμη. Κανείς δεν μας διδάσκει για αυτόν την εποχή του ορθολογισμού που ζούμε. Και είναι δύσκολο για έναν γονιό να πει στο παιδί του ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε ένα, όταν ούτε κι ο ίδιος το καταλαβαίνει, πόσο μάλλον όταν προσπαθεί να του διδάξει το αντίθετο για να το προστατέψει από την “κακία” του κόσμου.

Ήλιος-Κρόνος: Τι έχουμε όταν το σύμβολο της αυτοπραγμάτωσης και της αναζήτησης της προσωπικής μας ταυτότητας εμπλέκεται με τον Κρόνο; Χμμ.. Εμπόδια, για να το θέσω κομψά. Ιδιαίτερα αν ο Ήλιος μας βρίσκεται στη φωτιά ή στο νερό, τα εμπόδια μπορεί να φαίνονται δυσβάσταχτα. Έχεις τον ήλιο να λάμπει μπροστά σου, να σου δείχνει τον δρόμο και να σε καλεί, εσύ όμως δεν μπορείς να τρέξεις κοντά του. Θα πας με το πάσο σου, είτε το θέλεις είτε όχι, γιατί ο δρόμος δεν είναι η Αττική οδός, αλλά ένας καρόδρομος γεμάτος λακκούβες. Ας υποθέσουμε ότι έχεις τον Ήλιο στον Τοξότη και είσαι φύσει και θέσει αισιόδοξο άτομο και κοιτάς πάντα μπροστά και πιστεύεις ότι η ζωή προσφέρει απεριόριστες δυνατότητες και ευκαιρίες. Καλά κάνεις και μπράβο σου. Αν όμως ο Ήλιος σου κάνει όψη με τον Κρόνο, θα χρειαστεί ίσως αυτές τις απεριόριστες δυνατότητες να τις περιορίσεις λιγάκι. Όχι, δεν θα μπορέσεις να γίνεις και ηθοποιός και τραγουδιστής και διάσημος συγγραφέας και φιλόσοφος και ιερέας. Θα γίνεις ένα από όλα αυτά. Θα αναγκαστείς να διαλέξεις. Μπορεί να θες να σπουδάζεις και να δουλεύεις ταυτόχρονα και να έχεις και χρόνο για τη σχέση σου. Να έχεις χρόνο και για το γυμναστήριο και για το θέατρο και για τα σεμινάρια mind control της μεθόδου Σίλβα. Λυπάμαι. Λυπάμαι πολύ.

Life sucks, το ξέρω. Αυτό θα πιστεύεις τουλάχιστον μέχρι την πρώτη επιστροφή του Κρόνου. Θα αισθάνεσαι την ασφυκτική πίεσή του μέχρι να βάλεις τη ζωή σου σε μία τάξη. Αυτόν τον “άχαρο” ρόλο μπορεί στην παιδική σου ηλικία να τον έπαιξε ο πατέρας σου ή έστω αυτός που έπαιξε το ρόλο του πατέρα στη ζωή σου. Εσύ μπορεί να ήθελες να ανέβεις σε όλα τα παιχνίδια στο λούνα παρκ και να φας και δεύτερο σάντουιτς και να μείνεις εκεί μέχρι αργά το βράδυ. Δεν κατάλαβες καλά. Ένα τρενάκι κι ένα μαλλί της γριάς στο χέρι και πολύ σου είναι. Άντε, γιατί πρέπει και να κοιμηθείς, έχεις και σχολείο την άλλη μέρα. Μπορεί αυτό να φαίνεται λίγο σκληρό, αν όμως ξεπεράσεις το στάδιο της αυτολύπησης και πάψεις να ζηλεύεις τους άλλους που τους έρχονται όλα εύκολα, τότε, όταν θα φτάσεις στην κορυφή, πολύ δύσκολα θα πέσεις από κει. Γιατί θα έχεις φτάσει εκεί με την αξία σου, χωρίς καμιά βοήθεια από πουθενά. Κι ως γνωστόν, καλό το παστίτσιο της μαμάς, αλλά το πρώτο πετυχημένο παστίτσιο που θα φτιάξεις μόνος σου ύστερα από δεκάδες αποτυχημένες προσπάθειες, θα είναι πολύ καλύτερο και θα στέλνεις εσύ πλέον ταπεράκια στη μαμά. Γιατί ο Κρόνος θα σου έχει δώσει το πολύτιμο μάθημα της ΑΥΤΑΡΚΕΙΑΣ.

Σελήνη-Κρόνος: Αυτάρκεια θέλει να σου διδάξει και η Σελήνη – Κρόνος. Αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με συναισθηματική αυτάρκεια, κάτι ακόμα πιο δύσκολο, για αυτό η όψη αυτή έχει κατηγορηθεί – και δικαίως – για την καταθλιπτική της χροιά. Ιδιαίτερα αν η Σελήνη είναι σε ζώδιο του νερού. Αν έχεις αυτή την όψη είναι πολύ πιθανόν να είσαι ένα παιδί που δεν υπήρξε ποτέ παιδί. Που η ζωή δεν του το επέτρεψε. Όχι, η μαμά δεν σε χάιδευε όσο θα ήθελες, είχε μεγαλύτερη αδυναμία στα άλλα σου αδέλφια, εσύ ήσουν το μεγαλύτερο παιδί κι έπρεπε να προσέχεις τα μικρότερα, πάντα σου έθεταν κανόνες και σου θύμιζαν το καθήκον σου, να διαβάζεις, να μελετάς, να μη φέρεσαι σαχλά, κι από αγάπη; Λίγα πράγματα. Τουλάχιστον αυτό πιστεύεις κι ας μην είναι η αντικειμενική αλήθεια. Μεγαλώνεις λοιπόν και δυσκολεύεσαι να συνάψεις σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους. Γιατί με τη Σελήνη μας κάνουμε σχέσεις κι όχι με την Αφροδίτη μας, αν με το σχέση εννοούμε αμοιβαία ανταλλαγή συναισθημάτων. Τι συναισθήματα να ανταλλάξεις; Αυτά που δεν έμαθες ποτέ ότι έχεις; Οπότε; Βυθίζεσαι κι εδώ στην αυτολύπηση. Κανείς δεν με αγαπά, γιατί να είναι τόσο εύκολο για τους άλλους ανθρώπους να κάνουν σχέσεις και για μένα τόσο δύσκολο; Να σου πω γιατί; Αντέχεις; Άκου λοιπόν. Κανείς δεν σε αγαπά, γιατί ούτε εσύ αγαπάς πραγματικά κανέναν.

Ο φόβος σου μη τυχόν και πληγωθείς κρατά όλους τους άλλους σε απόσταση, η συναισθηματική σου τσιγκουνιά δεν αφήνει κανέναν να πλησιάσει. Φοβούνται να σου πουν κουβέντα γιατί είναι πολύ πιθανόν να την παρεξηγήσεις. Δεν μπορεί όμως ο άλλος να βρίσκεται συνεχώς σε επιφυλακή και να διστάζει να σου μιλήσει επειδή αν τυχόν και του ξεφύγει κάτι, εσύ θα υψώσεις τα τείχη της άμυνάς σου και θα του κρατάς μούτρα για τρεις μέρες. Κάποια στιγμή θα κουραστεί και θα φύγει. Και να σου πω και το άλλο; Είναι τόσο βαθιά η πεποίθησή σου ότι δεν αξίζεις την αγάπη, που βάζεις συνεχώς δοκιμασίες στους άλλους περιμένοντας τη στιγμή που θα κάνουν τη στραβή, οπότε θα βγεις μετά δικαιωμένος και θα πεις, να ορίστε, δεν τα έλεγα εγώ; Πάει κι αυτός… Κάτι πρέπει να κάνεις όμως, γιατί αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί επ’ άπειρον. Για να αγαπήσουμε έναν άλλον άνθρωπο πρέπει πρώτα να αγαπήσουμε τον εαυτό μας. Κλισέ; Αν θες πες το κι έτσι, αλλά στην περίπτωσή σου, είναι πέρα για πέρα αληθινό. Θα σηκώνεσαι κάθε πρωί και πριν πλύνεις τα δόντια σου θα κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και θα λες στον εαυτό σου: “Αξίζω να αγαπηθώ μόνο και μόνο επειδή είμαι άνθρωπος”. Τελεία. Θα το βάλεις και screensaver στον υπολογιστή στη δουλειά. Να το βλέπεις συνέχεια μπροστά σου μπας και το εμπεδώσεις κάποια στιγμή. Και θα ψάξεις το οικογενειακό σου παρελθόν και θα μάθεις να ΣΥΓΧΩΡΕΙΣ. Να συγχωρείς τους γονείς σου για τα λάθη τους, γιατί δεν ήθελαν το κακό σου, αυτό ήξεραν αυτό έκαναν. Να συγχωρείς ΚΥΡΙΩΣ τον εαυτό σου για τα λάθη του παρελθόντος και για τα λάθη που θα κάνεις στο μέλλον. Και σιγά σιγά θα αρχίσουν να σχηματίζονται χαραμάδες φωτός στο τείχος της ψυχικής σου μαυρίλας, θα γκρεμιστεί το τείχος του Βερολίνου και θα δείξεις όλο το συναισθηματικό σου μεγαλείο. Και όταν θα φτάσεις στο σημείο να πεις, ναι πράγματι, τώρα μπορώ να δηλώσω ευθαρσώς ότι δεν έχω ανάγκη να με αγαπήσει κανένας άλλος, μπορώ να το κάνω θαυμάσια και μόνος μου, τότε θα εμφανιστεί στη ζωή σου και ο άνθρωπος που περίμενες μια ζωή. Γιατί θα έχεις αποκτήσει αυτό που εμείς οι υπόλοιποι ίσως δεν αποκτήσουμε ποτέ.

ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ

Η σχέση Ήλιος-Ποσειδώνας είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Εδώ ο Ήλιος, το σύμβολο της ατομικότητας, συνδέεται με τον πλανήτη που δεν αναγνωρίζει το άτομο. Αν ο Ήλιος σου είναι στα πρώτα έξι ζώδια του ΕΓΩ, ε, ένα προβληματάκι θα τόχεις, δεν μπορεί. Θα ψάχνεις να βρεις τον εαυτό σου κι αυτός όλο θα σου ξεφεύγει. Θα βλέπεις τους άλλους ανθρώπους να ξέρουν τι θέλουν από τη ζωή τους κι εσύ θα λες, πώς γίνεται αυτό, έχουν κληρονομικό χάρισμα; Η Liz Greene λέει ότι είναι πολύ δύσκολο για γονείς να έχουν παιδιά με Ήλιο – Ποσειδώνα. Τα ρωτάς: Τι θέλεις να γίνεις παιδάκι μου όταν θα μεγαλώσεις; Γιατρός, δικηγόρος, υδραυλικός εν ανάγκη; Μόνο πες μας κάτι, σε εκλιπαρούμε! Τίποτα. Σιωπή. Το απόλυτο κενό. Ο μουγκοθόδωρος. Α, δεν ξέρω, τι να σας πω κι εγώ, δεν με ενδιαφέρει, κάντε ότι νομίζετε, ό,τι πείτε εσείς οι άντρες, αφήστε με τώρα να διαβάσω το “Μυστικό” που με κόψατε πάνω στο καλύτερο! Όχι υπογλώσσιο θα πάρεις, μέχρι και στην Τένια Μακρή θα τρέξεις για βοήθεια, αν είσαι ο πατέρας αυτού του απροσάρμοστου. Δεν είναι ψέμα όμως αυτό, πραγματικά το παιδί δεν ξέρει. Γιατί εκεί που πάει να εντοπίσει κάτι και να πει, να αυτό καλό φαίνεται, έρχεται ο Ποσειδώνας και θέτει τους όρους του. Ναι, κάντο, αλλά πρόσεξε να μην εξυπηρετεί μόνο τις δικές σου ανάγκες, αλλά και του συνόλου. Για αυτό και οι δύσκολες όψεις του Ποσειδώνα με τους προσωπικούς μας πλανήτες δημιουργούν μέσα μας αυτό που λέμε ψυχικό κενό. Τίποτα δεν είναι αρκετό, όλα φαίνονται λειψά, δεν μπορεί να ικανοποιηθεί ο Ποσειδώνας με απλά πράγματα. Για το λόγο αυτό, είναι απολύτως απαραίτητο να βρεθεί μια διέξοδος στη Ποσειδώνια ενέργεια γιατί η κλινική Betty Ford δεν είναι μακριά. Αυτό στην καλύτερη περίπτωση. Στη χειρότερη, το Δρομοκαίτειο. Τέχνη θα είναι αυτό; Μεταφυσικές μελέτες; Δεν ξέρω… Πάντως κάτι που θα δώσει στο άτομο αυτό την πίστη ότι ο σωματικός διαχωρισμός είναι μια ψευδαίσθηση και ότι σε ένα άλλο επίπεδο όλοι είμαστε συνδεδεμένοι με τη συμπαντική πηγή. Κάτι που δεν θα του δίνει μόνο εγωιστική ικανοποίηση, αλλά θα εμπεριέχει και τις έννοιες της προσφοράς και της θυσίας. Ο πατέρας του ατόμου αυτού μπορεί να ήταν τέτοιος τύπος, έτσι κάπως φλου και απροσδιόριστος, αλλά και γοητευτικός και συναρπαστικός συνάμα, ακριβώς γιατί δεν μπορεί κανείς να τον περιγράψει με απλά λόγια, αλλά, ιδιαίτερα με τις δύσκολες όψεις, μπορεί να μην υπήρχε καν. Και δεν εννοώ μόνο σωματικά. Μπορεί να ήταν στο σπίτι ως παρουσία, αλλά να μην ασχολήθηκε καθόλου με την ανατροφή του παιδιού, γιατί είχε άλλα πράγματα στο μυαλό του.

Ουσιαστικά το παιδί αναγκάστηκε να τον θυσιάσει για κάποιον λόγο. Γιατί τόση ταλαιπωρία, θα αναρωτηθεί κανείς. Γιατί το Ήλιος-Ποσειδώνας σου δίνει πρόσβαση στο θείο. Σε φέρνει σε επαφή με άλλες πραγματικότητες που ούτε στα πιο τρελά του όνειρα δεν μπορεί να διανοηθεί ο μέσος άνθρωπος. Έχεις ίσως τη δυσκολότερη αποστολή από όλες. Να ενσαρκώσεις αυτό που δεν θέλει να ενσαρκωθεί. Αλλά τι μαγεία έχει αυτό! Κλασικό παράδειγμα ο Μότσαρτ, με αντίθεση Ήλιου – Ποσειδώνα, αν τουλάχιστον πιστέψουμε την ταινία “Αμαντέους” του Μίλος Φόρμαν. Η Φωνή του Θεού, έτσι τον περιέγραφε ο Σαλιέρι. Αξίζει πραγματικά να δει κανείς αυτήν την ταινία μόνο και μόνο για τα λόγια του Σαλιέρι όταν ακούει τη μουσική του Μότσαρτ. Αυτό είναι ο Ποσειδώνας. Ο Μότσαρτ βέβαια, πάντα σύμφωνα με την ταινία, είχε και όλα τα ελαττώματα αυτής της όψης. Αλκοόλ, εθισμός σε κάθε είδους ηδονές, πλήρης ανικανότητα όσον αφορά στην πρακτική πλευρά της ζωής. Κάτι όμως που δεν έπρεπε να αγνοήσει, γιατί είχε και σύνοδο Ήλιου – Κρόνου. Απλά άφηνε τους άλλους ανθρώπους να παίξουν το ρόλο του Κρόνου για λογαριασμό του. Τον πατέρα του, τη γυναίκα του… Αυτός είχε βυθιστεί στις αγκάλες του Ποσειδώνα και δεν εννοούσε να βγει από κει ούτε με βίντσι. Τι μουσική, όμως, Θεέ μου!

Για Σελήνη-Ποσειδώνα τι να πει κανείς; Εκ πρώτης όψεως δεν φαίνεται να υπάρχει ιδιαίτερη σύγκρουση. Συναισθηματικοί πλανήτες και οι δύο, καθώς και εκπρόσωποι της θηλυκής ενέργειας. Έρχεται όμως ο Ποσειδώνας και διογκώνει τόσο πολύ το θέμα “συναίσθημα” που καθιστά σχεδόν αδύνατη την όποια ικανοποίησή του. Τι να σου κάνει σε αυτήν την περίπτωση η δόλια μάνα; Ένας απλός άνθρωπος είναι η καημένη που αποφάσισε κάποια στιγμή να διαιωνίσει το είδος. Πού να φανταζόταν τι την περίμενε; Όση αγάπη και να δώσει σε αυτό το παιδί, πάλι λίγη θα είναι. Γιατί αυτή η όψη δίνει αυτό το συναίσθημα του δεν ανήκω στον κόσμο αυτόν, πάρτε με από δω, θέλω να φύγω, να πάω εκεί όπου δεν υπάρχει πόνος, θλίψη, δυστυχία… Διαβάστε το βιβλίο “Το θείο βρέφος” του Πασκάλ Μπρυκνέρ και θα καταλάβετε. Μιλάει για ένα παιδί που αρνείται πεισματικά να βγει από την κοιλιά της μάνας του. Αυτό θέλει η Σελήνη – Ποσειδώνας. Να πλέει αιώνια στο αμνιακό υγρό. Τι σχέσεις μπορεί να κάνει αυτό το άτομο και να είναι και ευχαριστημένο, όχι πείτε μου. Πού να βρεθεί ένας άνθρωπος που να καλύψει τόσο απόλυτα έναν άλλο άνθρωπο, χωρίς να χρειαστεί να γίνουν και κάποιοι συμβιβασμοί; Τι σχέσεις καταλήγει να κάνει αυτό το άτομο; Προβληματικές. Αν ο άλλος δεν έχει μια σχιζοφρένεια, τι να την κάνει τη σχέση; Κάτι που να χρειάζεται θεραπεία, μια νορμάλ παράνοια, έστω… Αν μπορέσει όμως να ξεφύγει το άτομο αυτό από την κακώς εννοούμενη αυτοθυσία, τότε θα μπορέσει να παραδώσει μαθήματα ευαισθησίας σε πανεπιστημιακό επίπεδο. Γιατί μόνο αυτό μπορεί και συμπάσχει έτσι. Μιλάς μαζί του και νιώθεις ότι επιτέλους, βρήκα έναν άνθρωπο που με καταλαβαίνει, χωρίς να χρειάζεται να εξηγώ και να εξηγώ… Μπορεί για κάποιους η αγάπη του Υδροχόου να είναι η τέλεια μορφή αγάπης, με την έννοια ότι σου δίνει την ελευθερία να είσαι ο εαυτός σου, αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι άλλο. Με την αγάπη της ταύτισης. Και οι δύο έσονται εις σάρκαν μίαν. Εκεί που είσαι ο ΕΤ και φωνάζεις “Home! Home!” έρχεται το home και σε βρίσκει. Και βγαίνεις από το σώμα σου και πετάς ψηλά. Κι ενώ είσαι στη γη, βιώνεις τον παράδεισο.

Όλα τα παραπάνω ισχύουν για κάθε είδος όψης. Δεν έχει και πολλή σημασία αν έχουμε να κάνουμε με τρίγωνο ή με τετράγωνο, με αντίθεση ή με σύνοδο. Το Ήλιος – Κρόνος είναι Ήλιος – Κρόνος, όπως και νάχει. Απλά, με τις λεγόμενες αρμονικές όψεις, ίσως οι δύο πλανήτες βρουν πιο γρήγορα ένα κοινό κανάλι επικοινωνίας, αλλά πάντα παραμονεύει ο κίνδυνος της αδράνειας, ιδιαίτερα με τα τρίγωνα. Και βεβαίως, μπορεί να υπάρχει κάτι άλλο στο ωροσκόπιό μας που να αντισταθμίζει αυτήν την όψη. Εκείνο που χρειάζεται νομίζω, ιδιαίτερα με τον Κρόνο, είναι η ΑΠΟΔΟΧΗ. Κάποια πράγματα είναι έτσι όπως είναι κι έτσι θα έπρεπε να είναι, άσχετα αν το καταλαβαίνουμε ή όχι. Το να κάθεσαι να μιζεριάζεις, επειδή στα 50 σου έβγαλες και δυο ρυτίδες, δεν είναι απλώς εγωιστικό. Είναι ΜΑΤΑΙΟ.

 http://asteriskos.wordpress.com/2011/12/14/%CE%BA%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CF%80%CE%BF%CF%83%CE%B5%CE%B9%CE%B4%CF%8E%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CF%83%CE%B5-%CF%8C%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%BC%CE%B5-%CE%AE%CE%BB%CE%B9%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CE%B9/