Λίγο θάρρος βρε παιδιά....και λίγη εντιμότητα. Δεν είναι καλύτερα να λες τα πράγματα ως έχουν απ το να υπεκφεύγεις και να καταφεύγεις σε φτηνές δικαιολογίες? Που στα κομμάτια έχει κρυφτεί η ευθύτητα, η ειλικρίνεια? Κοντεύουν να γίνουν (αν δεν είναι ήδη) λέξεις άγνωστες. Είναι τουλάχιστον έλλειψη σεβασμού προς τον άλλο να προσπαθείς να τον πείσεις για το άκρως αντίθετο απ αυτό που του δείχνεις. Κυρίως όταν αυτός ο "άλλος" σου έχει φερθεί "σπαθί". Μου συμβαίνει συνεχώς με τους ανθρώπους που μπαίνουν στο δρόμο μου και είναι απογοητευτικό. Όχι πως "μένω" εκεί όταν αντιληφθώ κάτι τέτοιο, προσπερνάω. Απλά αναρωτιέμαι, είναι επιδημία?  Συμβαίνει και σε άλλους με τέτοια συχνότητα? Αισθάνομαι ότι ζω σε ένα κόσμο με "μεταλλαγμένους" ανθρώπους. Είναι αυτοί allien ή μήπως είμαι εγώ? Πάντα έλεγα πως ότι και να γίνει, όσο κι αν χαλιέμαι, δε θα αφήσω να με "αλλοιώσουν". Και μέχρι τώρα, βάσταγα γερά. Τελευταία όμως έχει αρχίσει και μου τη δίνει άσχημα στα νεύρα και η υπομονή μου εξαντλείται ανησυχητικά. Τελικά...ζητάω πολλά?