Πάλι αρχίσαμε με τις χρονιές? Φέτος είναι η "χρονιά" του Αιγόκερου, του χρόνου θα είναι η "χρονιά" του Υδροχόου, του παραχρόνου θα είναι η "χρονιά" των Ιχθύων και μετά του Κριού κλπ...Δηλαδή θα περιμένουμε 12 χρόνια- όσα κάνει ο Δίας για να έρθει στον Ήλιο μας, ή στον ωροσκόπο μας ή στη γενέθλια θέση του και στα ενδιάμεσα θα φυτοζωούμε? ΌΛΟΙ οι πλανήτες δημιουργούν ευκαιρίες...και ο Κρόνος και ο Ουρανός και ο Πλούτωνας και ο Ποσειδώνας...έχουμε στο μυαλό μας μια ευτυχία σαν πολτό στην οποία δεν κουνιόμαστε, είμαστε σε freeze frame και βρέχει χρήματα, σχέσεις, αισθήματα, δουλειές, ό,τι φαντάζεται ο καθένας ότι είναι ευτυχία...Το έχω ξαναπεί: οι άνθρωποι είμαστε τεμπέληδες και χρειαζόμαστε γερά τραντάγματα για να κινητοποιηθούμε...μια καλή ευχή θα ήταν να έχουμε αρκετές κρίσεις και σταυροδρόμια για να εξελιχτούμε και πολύ κατανόηση για να χαρούμε τις στιγμές που καταφέρνουμε να γίνουμε ο εαυτός μας...
ΠΕΣΤΑ ΔΑΣΚΑΛΕ!
Έτσι ακριβώς είναι, περιμένουμε όλοι να βρέξει ευκαιρίες. Και όταν δεν έρχονται γιατί είτε δεν τις έχουμε σχεδιάσει, είτε δεν τις έχουμε μοχθήσει αρκετά, είτε δεν έχουμε αφιερώσει χρόνο να κοιτάξουμε μέσα μας για να αποφασίσουμε τι ακριβώς ζητάμε, τα βάζουμε με το Δία π.χ. που δε φέρνει τίποτα, ο συχτίρις! Εγώ προσωπικά ποτέ δεν είδα καμία διέλευση να λειτουργεί από μόνη της και να φέρνει πράματα και θάματα στο "ξαφνικά", ούτε καν τα αναπάντεχα του Ουρανού. Αν έχεις παλέψει για κάτι, το'χεις ψάξει, ψιλο-φτιάξει, διορθώσει, αλλάξει και είσαι ακόμα εκεί και επιμένεις, έρχεται ο Δίας και σου ρίχνει μια ωραία σπρωξιά την κατάλληλη στιγμή για να το πας εκεί που θες. Αν δεν ξέρεις καν τι θες, δεν ασχολείται μαζί σου.
Έχει πάρα πολύ πλάκα ότι καθόμαστε και ζητάμε τα ρέστα από πλανήτες, ενέργειες, ανθρώπους στους οποίους αρνιόμαστε πεισματικά να ανοιχτούμε και να πιστέψουμε.
Τα πράγματα δεν έρχονται μόνο και μόνο γιατί χτυπιόμαστε ότι αρκετά έχουμε κάνει μέχρι τώρα και άρα το σύμπαν μας τα χρωστάει. Πουθενά δεν είναι γραμμένο ότι άμα είσαι καλό παιδί (ή κακό) και υποφέρεις πολύ (ή λίγο) θα 'ρθει μια στιγμή που θα ανοίξουν οι ουρανοί, θα τραγουδάνε στρατιές αγγέλων και μαγικά θα αποκτήσεις δόξες, χαρές και πλούτη.
Λογικό είναι να κουράζεται κάποιος από την προσπάθεια αλλά νισάφι με το πείσμα και τον αρνητισμό! Όποιος πέφτει ξανασηκώνεται. Κι αν ξαναπέσει, ξανασηκώνεται. Καμιά φορά αργεί να συνέλθει, και προχωράει με τραύματα που δεν γιατρεύονται, αλλά είναι κι αυτό μέσα στο παιχνίδι κι αν μάθουμε να το σεβόμαστε τόσο το καλύτερο. (Αν όχι, μια ωραία διέλευση Κρόνου/Πλούτωνα/ο,τι προβολή κάνει ο καθένας, τέλος πάντων, θα μας πείσει...) Όσο κι αν νομίζουμε ότι αρκετά προσπαθήσαμε, αρκετά μάθαμε, αρκετά πάθαμε, πάντα υπάρχει παραπέρα και παραπάνω.
Και άλλη μια καλή ευχή νομίζω θα ήταν να έχουμε τη διαύγεια να κοιτάμε πρώτα βαθιά μέσα μας και κατόπιν γύρω μας για να καταλάβουμε τι μας συμβαίνει και προς τα πού πάμε.
Να'σαι καλά Δάσκαλε!:*
(Μίρκα, εννοείται ότι αυτό που γράφω δεν αφορά εσένα προσωπικά, με αφορμή το ποστ και την απάντηση του gp μου βγήκαν κάποιες γενικότερες σκέψεις, φιλιά!)
2009 kali xronia gia tous didumous?
Έτσι ακριβώς είναι, περιμένουμε όλοι να βρέξει ευκαιρίες. Και όταν δεν έρχονται γιατί είτε δεν τις έχουμε σχεδιάσει, είτε δεν τις έχουμε μοχθήσει αρκετά, είτε δεν έχουμε αφιερώσει χρόνο να κοιτάξουμε μέσα μας για να αποφασίσουμε τι ακριβώς ζητάμε, τα βάζουμε με το Δία π.χ. που δε φέρνει τίποτα, ο συχτίρις! Εγώ προσωπικά ποτέ δεν είδα καμία διέλευση να λειτουργεί από μόνη της και να φέρνει πράματα και θάματα στο "ξαφνικά", ούτε καν τα αναπάντεχα του Ουρανού. Αν έχεις παλέψει για κάτι, το'χεις ψάξει, ψιλο-φτιάξει, διορθώσει, αλλάξει και είσαι ακόμα εκεί και επιμένεις, έρχεται ο Δίας και σου ρίχνει μια ωραία σπρωξιά την κατάλληλη στιγμή για να το πας εκεί που θες. Αν δεν ξέρεις καν τι θες, δεν ασχολείται μαζί σου.
Έχει πάρα πολύ πλάκα ότι καθόμαστε και ζητάμε τα ρέστα από πλανήτες, ενέργειες, ανθρώπους στους οποίους αρνιόμαστε πεισματικά να ανοιχτούμε και να πιστέψουμε.
Τα πράγματα δεν έρχονται μόνο και μόνο γιατί χτυπιόμαστε ότι αρκετά έχουμε κάνει μέχρι τώρα και άρα το σύμπαν μας τα χρωστάει. Πουθενά δεν είναι γραμμένο ότι άμα είσαι καλό παιδί (ή κακό) και υποφέρεις πολύ (ή λίγο) θα 'ρθει μια στιγμή που θα ανοίξουν οι ουρανοί, θα τραγουδάνε στρατιές αγγέλων και μαγικά θα αποκτήσεις δόξες, χαρές και πλούτη.
Λογικό είναι να κουράζεται κάποιος από την προσπάθεια αλλά νισάφι με το πείσμα και τον αρνητισμό! Όποιος πέφτει ξανασηκώνεται. Κι αν ξαναπέσει, ξανασηκώνεται. Καμιά φορά αργεί να συνέλθει, και προχωράει με τραύματα που δεν γιατρεύονται, αλλά είναι κι αυτό μέσα στο παιχνίδι κι αν μάθουμε να το σεβόμαστε τόσο το καλύτερο. (Αν όχι, μια ωραία διέλευση Κρόνου/Πλούτωνα/ο,τι προβολή κάνει ο καθένας, τέλος πάντων, θα μας πείσει...) Όσο κι αν νομίζουμε ότι αρκετά προσπαθήσαμε, αρκετά μάθαμε, αρκετά πάθαμε, πάντα υπάρχει παραπέρα και παραπάνω.
Και άλλη μια καλή ευχή νομίζω θα ήταν να έχουμε τη διαύγεια να κοιτάμε πρώτα βαθιά μέσα μας και κατόπιν γύρω μας για να καταλάβουμε τι μας συμβαίνει και προς τα πού πάμε.
Να'σαι καλά Δάσκαλε!:*
(Μίρκα, εννοείται ότι αυτό που γράφω δεν αφορά εσένα προσωπικά, με αφορμή το ποστ και την απάντηση του gp μου βγήκαν κάποιες γενικότερες σκέψεις, φιλιά!)