για ο,τι ηταν αληθινο...
ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ(1907 - 1985)είν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε δάσητο κάθε δέντρο τους είν’ κι ένα μήνυμα του πάθουςσαν μες σ’ αυτά τα δάσημάς πλανέψουνετα βήματά μαςκαι χαθούμετότες είν’ακριβώςπου βρίσκουμε τον εαυτόνε μας[...]
έχουνε οι γυναίκες π’ αγαπούμε θεία την ουσίακι όταν σφιχτά στην αγκαλιά μαςτις κρατούμεμε τους θεούς κι εμείς γινόμαστ’ όμοιοι[...]γιατί οι γυναίκες π’ αγαπούμετην μεταδίνουνκαι σ’ εμάςαυτήτη θεία τουςουσία«Ύμνος δοξαστικός για τις γυναίκες π’ αγαπούμε»,
Ελευσις, 1948. Ποιήμ, ατα, Β΄.
Ίκαρος, 1977. 145-146.
ειναι απο τα ποιηματα που ανακαλυψα προσφατα σε blog φιλου μου (gerontakos.blogspot.com) και δεν μπορω παρα να το μοιραστω μαζι σας. θα θελα να το αφιερωσω σε ολους τους ανθρωπους με τους οποιους εχω μοιραστει πολυτιμες, αληθινες, ανειπωτες στιγμες, που μου δειξαν το δρομο και με εμαθαν τι σημαινει να ζω, να ερωτευομαι, να επικοινωνω ουσιαστικα...
σ οσους δε διστασαν να τσαλακωθουν, να πουν τις αληθειες τους, να δακρυσουν, να πολεμησουν μεχρι τελους για οσα πιστεψαν...
ειδωμενο απλα απο αλλη οπτικη γωνια...
αν και ποτε δεν ημουν πολυ καλη στο πολυ μπλα μπλα ειλικρινα χαιρομαι να διαβαζω οσα γραφεται κατα καιρους ειδικα kamikaze, happy cloud, fldown, vegas, dreamshow, smile, blueview, avisos και αλλοι που σιγουρα δεν εχω ανακαλυψει ακομη
να στε παντα καλα και να χαμογελατε
ΑΦΗΣΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΟΥ
ΘΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙΣ ΣΧΟΛΙΟ ΣΕ ΛΙΓΗ ΩΡΑ
ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΜΕΛΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΧΟΛΙΑΣΕΙΣ