Νιωθω ασφυκτικα μεσα στο ιδιο μου το σωμα..ποσο μαλλον με αλλους ανθρωπους γυρω μου το τελευταιο διαστημα....Εκει που νομιζα οτι εχω μια οικογενεια που με καταλαβαινει και με στηριζει..εκπληξη!ειμαι μονη μου!Σε ολα!και γκρινιαζουν απιστευτα!τιποτα δε τους ειναι αρκετο!ουτε σ'αυτους ουτε στους φιλους μου,σε κανεναν!ολοι εχουν παραπονα!και οταν αποφασιζω να κανω πραγματα για μενα τοτε φουντωνει περισσοτερο η γκρινια,η λυσσα, οι απαιτησεις τους!πλεον ειμαι ενα κακο παιδι(ετσι λενε)...Καταλαβαινω οτι γκρινιαζω και εγω τωρα αλλα στ' αληθεια δε ξερω τί να κανω τί να αλλαξω? να αλλαξω εμενα για να ειμαι αρεστη στους αλλους?χρονια το εκανα..και τί καταλαβα?τιποτα!οσο το εκανα αλλα τοσο ζητουσαν!και εγω τωρα κουραστηκα να δινω..απλα! THE END!! ΩΣ ΕΔΩ!!! να συνεχισω ετσι?μεχρι ποτε?δε καταλαβαινουν?αλλες φορες αισθανομαι αρκετα δυνατη να χτυπησω τη πορτα πισω μου και να ξεκινησω απο το μηδεν και αλλες φορες λεω"που θα πας βρε Καραμητρο μονη σου?πως θα τα καταφερεις,θα γυρισεις με την ουρα στα σκελια και θα στη λενε απο πανω..."ουφ!Τί συμβαινει με αυτο τον χαρτη μου επιτελους??