Τρία χρόνια που ό,τι πετούσε, σερνόταν, καθόταν και λιαζόταν, whatever, έπεσε πάνω μου. Ήρθαν τα δυο κορίτσια - κουκλάρες, δεν το συζητώ - και σε χρόνο dt η μαμά τα πήρε μαζί της στη μαμά της. Η δουλειά μάς άφησε χρόνους, από τότε μεταξύ φθοράς κι αφθαρσίας. Τα πράγματα μου σε αποθήκη, για την ώρα φιλοξενία στη μάνα μου. Κι εδώ και μερικούς μήνες με κυκλοθυμική Ζυγό με την οποία βρισκόμαστε με τη συχνότητα που εγκρίνει η τρόικα τις δόσεις, με οικονομικά προβλήματα και ανασφάλειες των τριάντα, η οποία μπορεί το πρωί να'ναι κακοδιάθετη και να τρώγεται με τα ρούχα της αλλά εγώ cool, να σκέφτομαι 'δώσε τόπο στην οργή ρε, πιεσμένη είναι η κοπέλα'... Γιατρέ μου, τι πάει λάθος;