Ο χρονος μου εγινε μετρησιμος.. Ειναι πια αναλογος των αναπνοων μου.. Ορισμενες πονανε, αλλες βγαινουν πιο γρηγορα, πιο ακοπα.. Δεν ειναι μοναξια, δεν θελω να το δεχτω. Δεν ειναι απογνωση, δεν εχω πραγματικο λογο. Δεν ξερω πια τι ειναι.. Ενας μονιμος κομπος, μια μονιμη ανησυχια.. Αληθεια δεν ξερω γτ το γραφω εδω.. Μαλλον για να το "μαρτυρησω" καπου.. Σαν να φωναζω το μυστικο στο χωμα, στο πουθενα, που ειναι ομως εξω απο εμενα.. Βουλιαζω στο φτιαχτο μου χαμογελο, στις κοινωνικες μου δραστηριοτητες.. Κι ομως, δεν υπαρχει πραγματικη αιτια για τη θλιψη μου.. Αν ειναι θλιψη..

Κρυφτο. Οπως οταν ημουν μικρη.. Παιζω παλι κρυφτο με τους φανταστικους μου δαιμονες. Θελω λιγο χρονο, μη μετρατε αναποδα. Ακομα λιγο χρονο..