Παντα βρισκω καταφυγιο και συμπαθεια στους "δευτερους ρολους".. Εκει που η πιεση ειναι λιγοτερη, οι προσδοκιες του θεατη μικροτερες και ο χαρακτηρας ελευθερος να ειναι και να δρα χωρις νορμες..                  Στην πραγματικη ζωη, υπαρχουν ανθρωποι που γεννιουνται "πρωταγωνιστες" και αλλοι που ειναι προορισμενοι να ζουν στη σκια καποιου αλλου? Ή ήμαστε ολοι πρωταγωνιστες της ζωής μας?                    

Σε ενα κοσμο γεματο ήρωες και αντιγραφα τους , πόσο ευκολο ειναι να αποδεχτει κανεις την Ισμήνη?