Είδα το ηλιοβασίλεμα κι έκλαψα,

αριθμημένα σαν καραβάκια τα σύννεφα,

πολτοποίησαν τον ήλιο.

Σαν σκήνωμα σε παραλία,

κι απο πίσω ο ορίζοντας

νίκησε όλες τις θάλασσες σε εύρος.

Πήρε το αίμα του πίσω

μέσα απο τα μαβιά χρώματα της ανατολής.

Κάτι  μικρό πέταξε μπροστά μου,

να μου τονίσει  πως είναι η μόνη φορά

που δεν είναι η σκέψη μου που διαταράσει τη σιωπή.

(ειναι η μονη φορα που νιωθω άσχημα που γραφω ποιημα μεσα σε ενα αμιγως αστρολογικο site)  

 http://www.youtube.com/watch?v=eJb_wNFrmhg&feature=related