Το κουρνιαχτό του τρόμου,

Σαν άθλια  εκσπερμάτωση,

Πάλι σκουπίστηκες απʼτα κουκλάκια

Του παιδικού σου δωματίου;

Τα έχεις ξεράνει τα ζωάκια

Κιτρίνισαν τα κακόμοιρα

Σαν τρόφιμοι ψυχιατρείου.

 

Εκείνος ο κακομοίρης ο αρκούδος

Με το κόκκινο φιογκάκι..

Έχει χάσει την λάμψη του

Και βρωμάει σαν χαντάκι.

Κάθε χριστούγεννα και των Ψυχών,

Έτρωγε τόσο βιασμό..

Αν είχε στόμα να μιλήσει,

Θα σε είχε στείλει στο Ηθών.

 

Και το λούτρινο σου Πάντα,

Θα έκλαιγε με αναφιλητά,

Θα μιλούσε για βαρβαρότητα

 Και για χρόνεια πισωκολλητά!

 

Μα από όλα..

Ω..! Μα απʼόλα πιο πολύ,

Θα σε είχε κράξει το παπάκι,

Συγχαρητήρια!

Ότα με φίλους  σου παίζατε μικροί,

«Eγώ ,αυτοί και τα μυστήρια..!»

 

 

 

 

 

*μα συ το χω ξαναπει μη παιζεις με τον Μαγο των στιχων..

 

λολ