Ακούγοντας Πλούτωνας, σκεφτόμουνα πάντα μαύρο. Μαύρο, βαθύσκοτάδι, έρεβος, τον κάτω κόσμο, μυστικά και ψέμματα, χειραγωγήσεις και δεν ξέρω γω τι άλλο. Ο Πλούτωνας, έχει σχεδόν τελειώσει το ταξίδι του στον 4ο γεννέθλιο οίκο μου και, παγώνοντας την εικόνα, συνειδητοποιώ την τεράστια δύναμη του, τη δυναμική του.  Δεκατέσσερα χρόνια πριν, όταν μπήκε στον 4ο, ο οίκος δεν είχε καμία σχέση με το σήμερα. Τα 'αυστηρώς δικά μου πράγματα' κατα gp,  ήταν παραμυθάκια, χάρτινοι πύργοι, αυταπάτες, λανθαζμένες εκτιμήσεις, μπαζωμένα κανάλια. Δεκατέσσερα χρόνια μετά, τα παραμυθάκια έγινα ιστορίες με χαρακτήρες, κάποιοι πύργοι έγιναν στάχτη και κάποιοι υψώθηκαν επιβλητικοί, οι λανθαζμένες εκτιμήσεις έγιναν κριτική σκέψη, και τα μπαζωμένα κανάλια εύφορη γη για σπορά. Δύο είναι τα χρώματα του Πλούτωνα. Το μαύρο, και το λευκό.