1 χρόνο έτρωγα πόρτα. Στα λόγια, με αγαπούσε. Στην πράξη, με πολέμησε με όλες του τις δυνάμεις. Πλήρης πολεμική σύρραξη. Γιατί με διάλεξε αφού ήθελε να με αλλάξει? Γιατί κλώτσαγε, αφού από την αρχή δήλωσα ξεκάθαρα ποιά είμαι και τί θέλω-και το δέχτηκε? Είναι μεγάλη προδοσία να μην τιμάς το άγραφο συμβόλαιο της σχέσης. Με ανάγκασε να τσακώνομαι για πράγματα που δήλωσα εξαρχής πως ήθελα. 1 χρόνο μετά, νιώθω σαν κάποια που εξάντλησε όλες της τις δυνάμεις βροντοχτυπώντας σε μια αμπαρωμένη πόρτα, επειδή ο τύπος στο παράθυρο της έλεγε : "μπες, ανοιχτά είναι!"

Εγώ ζυγός. Αυτός παρθένος.

Ξεκίνησε θεραπεία πριν ένα μήνα. Αναγνώρισε όλα του τα λάθη. "Το έκανα για να σε ελέγχω", ομολόγησε. "Γιατί ήμουν περιχαρακωμένος και πληγωμένος από παλιά,και σε τράβηξα κάτω". "Θα αλλάξω, θα σου αποδείξω τί είδους άντρας μπορώ να σταθώ στο πλάι σου, θα κάνω από δω και μπρος εγώ όλη την προσπάθεια, εσύ ξεκουράσου..." Πήρε την ευθύνη όλων του των λαθών.

Αλλά εγώ νιώθω εξαντλημένη. Και φοβάμαι. Και νιώθω πως κάτι πέθανε μέσα μου ( ο μαλάκας εαυτός μου???)

Και κλαίω συνέχεια . Σαν να τσαλαπάτησε ένα όμορφο λουλούδι που είχε φυτρώσει μέσα μου.

Να τον στείλω στο διάολο?