Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν άνθρωποι που βασανίζονται χωρίς να φταίνε. Δεν έχουν τη δύναμη να επαναστατήσουν? Ή μήπως είναι βολεμένοι σε όλο αυτόν τον πόνο? Διότι ο φόβος του να ζήσουν μια άλλη ζωή είναι μεγαλύτερος από τον πόνο που υπομένουν...?
Και τα παιδιά που βασανίζονται στα ορυχεία? Φταίνε και βασανίζονται?
Μάλλον θα πρέπει να το σκεφτείς ξανά Pourekka .
Ο πόνος είναι για όλους τους ανθρώπους όχι μόνο για τους μεγάλους που "μπορούν" να αντιδράσουν.
Στο αρχικό κείμενο αναφέρονται πολλά είδη πόνου.
Στο κείμενο μου, αναφέρομαι για συγκεκριμένο είδος. Άνθρωποι που πληγώνονται από άλλους ανθρώπους και από τα συναισθήματά τους.
Εννοείται ότι δεν συμπεριλαμβάνω τον πόνο της ασθένειας... οπού εκεί εξαρτάται από την μορφή ασθένειας. Εξάλλου, όπως γνωρίζετε, οι ιατροί δίνουν πολλή σημασία, στην ψυχολογία του ασθενούς ως προς την καταπολέμηση μιας ασθένειας. Αλλά σε ασθένειες που είναι ιάσιμες ή μερικώς ιάσιμες.
Όσον αφορά τα παιδιά σε ορυχεία και τα παιδιά σε τριτοκοσμικές χώρες.. μην ξεχνάμε ότι οι μεγάλοι ήρωες προήλθαν από καταπιεσμένους λαούς. Αλλά εννοείται ότι τα παιδιά αυτά και γενικά οι άνθρωποι που ζουν σε τέτοιες χώρες, δεν ευθύνονται και σίγουρα είναι πολύ δύσκολο να επαναστατήσουν
γιατί έχουμε γίνει άπληστοι...
γιατί αυτοί που έχουν και μπορούν να βοηθήσουν δεν το κάνουν...
γιατί είναι τόσο δύσκολα τα πράγματα που κοιτάμε να σώσουμε τον εαυτό μας ...
γιατί αυτοί που θέλουν να φωνάξουν αντιμετωπίζονται σαν ονειροπόλοι μιας άλλης εποχής...
Στις σχεσεις μεταξυ ανθρωπων(ερωτικες, φιλικες, εργασιακες, στρατιωτικες η αλλες) οι ανθρωποι υποφερουν γιατι οι σχεσεις αφορουν τουλαχιστο δυο απο αυτους. Δεν ειναι παραλογο να μη συμπιπτουν τα θελω μας με τα θελω των αλλων γιατι ειμαστε διαφορετικοι ανθρωποι που εχουν μεγαλωσει κατω απο διαφορετικες επιρροες και συνθηκες που επηρεαζουν το χαρακτηρα μας. Εξαλου εχουμε και διαφορετικη κοσμοθεωρηση ο ενας απο τον αλλο.
Αλλα και σε προβληματα που εχουν σχεση με τον ευατο μας παλι δεν ελεγχουμε παντα την κατασταση, οπως σε περιπτωση αρρωστιας που λες.
Υποθετω οτι ΑΝ υπαρχει ενα νοημα στη ζωη(και θελω να πιστευω οτι νοημα υπαρχει), ο πονος, τελικα, δεν εχει τοση σημασια.
Τον νιωθεις γυρω σου, η τον βλεπεις, η τον βιωνεις, αλλα το θεμα ειναι ισως το πως σε αλλαζει σαν ανθρωπο και πως αντιδρας. Ισως και τι αποφασιζεις οτι μπορεις να κανεις για να τον μειωσεις η να τον εκμεταλευτεις, στους αλλους η και στον ευατο σου.
Στην ουσια πυροδοτςι καποιες αλλαγες δηλαδη και αλλες απλως δινει αξια στα πραγματα. Ενα απλο, ποσο πιο εντονο νιωθεις το συναισθημα του πονου της πεινας, εαν εισαι τυχερος και εχεις φαγητο στο πιατο σου, μετα απο μια μερα σκληρης δουλειας. Δεν εκτιμας αυτο που εχεις και αισθανεσαι και τυχερος με ενα τοσο πολυ απλο πραγμα?(Σε μια εποχη που αλλοι φυσικα μπορει να σκεφτονται αν θα φανε κινεζικο, ταυλανδεζικο, μεξικανικο κλπ.)
Καποιες αρχικες σκεψεις για το θεμα, οσο μου επιτρεπει η περιορισμενη εγκεφαλικη μου λειτουργια.
Ετσι είναι flame.. το αποτέλεσμα του πόνου είναι το ότι μαθαίνουμε να εκτιμάμε την ζωή, την καθημερηνότητα, τα απλά πράγματα!
Το να ξυπνάμε το πρώι, να μπορούμε να αναπνέυσουμε, να κοιτάξουμε τον ουρανό, να χαμογελάσουμε στον πρώτο άτομο που θα συναντήσουμε και του πούμε "Καλημέρα", να γεμίσουμε την ημέρα μας με δραστηριότητες και να μπορούμε να πούμε "Ευχαριστήθηκα δουλειά!", να γυρίσουμε σπίτι μας, να αγκαλιάσουμε και να φιλήσουμε αυτούς που αγαπάμε και να τους πούμε "Μου έλειψες" αν έτσι νιώθουμε, και τελος να ξαπλώσουμε ήρεμοι και χαρούμενοι απο τον εαυτό μας και την ημέρα μας!!
Το "Γιατι" μου πάει σε όλους όσους τα στερούνται όλα αυτά γιατί έτσι γεννήθηκαν, έτσι έτυχε ή έτσι δεν έτυχε... για την αδικία.. αλλά είναι αναπάντητα ερωτήματα απο τον άνθρωπο.. ηθικές ανησυχίες για τις οποίες απάντηση δεν υπάρχει.. απλά συμβαίνουν.. ανισότητες, ανισορροπίες για να υπάρχει κατώτερο & ανώτερο, δυνατό & αδύναμο, ισχυρό & ευάλωτο... οι απαραίτητες αντιθέσεις αυτού του κόσμου!
Ολα αυτα τα ερωτηματα φιλη μου,που λιγοτερο η περισσοτερο βιωνουν οι ανθρωποι,εχουν να κανουν με τον συμπαντικο εξελικτηκο νομο,που μεσα απο δυσκολιες δημιουργει εσωτερικη ωριμοτητα.
Και επειδη η ψυχη,ειναι αιωνια και κομματι του ολου,στην εξεληκτικη πορεια της,που μονο ενα μικρο κομματι μπορουμε να δουμε,αυτο μπορει να ειναι αδικο.
Ολα για καποιο λογο γινονται,τιποτα τυχαιο.
Γιατί να....
Μάλλον θα πρέπει να το σκεφτείς ξανά Pourekka .
Ο πόνος είναι για όλους τους ανθρώπους όχι μόνο για τους μεγάλους που "μπορούν" να αντιδράσουν.
Στο κείμενο μου, αναφέρομαι για συγκεκριμένο είδος. Άνθρωποι που πληγώνονται από άλλους ανθρώπους και από τα συναισθήματά τους.
Εννοείται ότι δεν συμπεριλαμβάνω τον πόνο της ασθένειας... οπού εκεί εξαρτάται από την μορφή ασθένειας. Εξάλλου, όπως γνωρίζετε, οι ιατροί δίνουν πολλή σημασία, στην ψυχολογία του ασθενούς ως προς την καταπολέμηση μιας ασθένειας. Αλλά σε ασθένειες που είναι ιάσιμες ή μερικώς ιάσιμες.
Όσον αφορά τα παιδιά σε ορυχεία και τα παιδιά σε τριτοκοσμικές χώρες.. μην ξεχνάμε ότι οι μεγάλοι ήρωες προήλθαν από καταπιεσμένους λαούς. Αλλά εννοείται ότι τα παιδιά αυτά και γενικά οι άνθρωποι που ζουν σε τέτοιες χώρες, δεν ευθύνονται και σίγουρα είναι πολύ δύσκολο να επαναστατήσουν
γιατί αυτοί που έχουν και μπορούν να βοηθήσουν δεν το κάνουν...
γιατί είναι τόσο δύσκολα τα πράγματα που κοιτάμε να σώσουμε τον εαυτό μας ...
γιατί αυτοί που θέλουν να φωνάξουν αντιμετωπίζονται σαν ονειροπόλοι μιας άλλης εποχής...
... η λίστα είναι ατελείωτη καλή μου... δυστυχώς!
Αλλα και σε προβληματα που εχουν σχεση με τον ευατο μας παλι δεν ελεγχουμε παντα την κατασταση, οπως σε περιπτωση αρρωστιας που λες.
Υποθετω οτι ΑΝ υπαρχει ενα νοημα στη ζωη(και θελω να πιστευω οτι νοημα υπαρχει), ο πονος, τελικα, δεν εχει τοση σημασια.
Τον νιωθεις γυρω σου, η τον βλεπεις, η τον βιωνεις, αλλα το θεμα ειναι ισως το πως σε αλλαζει σαν ανθρωπο και πως αντιδρας. Ισως και τι αποφασιζεις οτι μπορεις να κανεις για να τον μειωσεις η να τον εκμεταλευτεις, στους αλλους η και στον ευατο σου.
Στην ουσια πυροδοτςι καποιες αλλαγες δηλαδη και αλλες απλως δινει αξια στα πραγματα. Ενα απλο, ποσο πιο εντονο νιωθεις το συναισθημα του πονου της πεινας, εαν εισαι τυχερος και εχεις φαγητο στο πιατο σου, μετα απο μια μερα σκληρης δουλειας. Δεν εκτιμας αυτο που εχεις και αισθανεσαι και τυχερος με ενα τοσο πολυ απλο πραγμα?(Σε μια εποχη που αλλοι φυσικα μπορει να σκεφτονται αν θα φανε κινεζικο, ταυλανδεζικο, μεξικανικο κλπ.)
Καποιες αρχικες σκεψεις για το θεμα, οσο μου επιτρεπει η περιορισμενη εγκεφαλικη μου λειτουργια.
Το να ξυπνάμε το πρώι, να μπορούμε να αναπνέυσουμε, να κοιτάξουμε τον ουρανό, να χαμογελάσουμε στον πρώτο άτομο που θα συναντήσουμε και του πούμε "Καλημέρα", να γεμίσουμε την ημέρα μας με δραστηριότητες και να μπορούμε να πούμε "Ευχαριστήθηκα δουλειά!", να γυρίσουμε σπίτι μας, να αγκαλιάσουμε και να φιλήσουμε αυτούς που αγαπάμε και να τους πούμε "Μου έλειψες" αν έτσι νιώθουμε, και τελος να ξαπλώσουμε ήρεμοι και χαρούμενοι απο τον εαυτό μας και την ημέρα μας!!
Το "Γιατι" μου πάει σε όλους όσους τα στερούνται όλα αυτά γιατί έτσι γεννήθηκαν, έτσι έτυχε ή έτσι δεν έτυχε... για την αδικία.. αλλά είναι αναπάντητα ερωτήματα απο τον άνθρωπο.. ηθικές ανησυχίες για τις οποίες απάντηση δεν υπάρχει.. απλά συμβαίνουν.. ανισότητες, ανισορροπίες για να υπάρχει κατώτερο & ανώτερο, δυνατό & αδύναμο, ισχυρό & ευάλωτο... οι απαραίτητες αντιθέσεις αυτού του κόσμου!
Και επειδη η ψυχη,ειναι αιωνια και κομματι του ολου,στην εξεληκτικη πορεια της,που μονο ενα μικρο κομματι μπορουμε να δουμε,αυτο μπορει να ειναι αδικο.
Ολα για καποιο λογο γινονται,τιποτα τυχαιο.