Την τύχη μας (καλή ή κακή) την φτιάχνουμε εμείς με τις επιλογές μας:
α) Πολλοί/ες θα βρεθούν στον δρόμο μας που θα μας γοητεύσουν...ποιόν επιλέγουμε, ποιόν αρνούμαστε...και γιατί???
β) Βεβαίως να ρισκάρουμε στον έρωτα και να τα δώσουμε όλα...βεβαίως τίποτα δεν διαρκεί για πάντα...όμως αλλιώς είναι ένας έρωτας με όποιον σου δίνεται και τελείως διαφορετικός με όποιον είναι "κλειδωμένος"...Όταν ρισκάρουμε καλό είναι ν'αξίζει τον κόπο.
β) Σημασία δεν έχει μόνο να ξέρεις τί θέλεις αλλά και τί αντέχεις...
Τέλος...την πραγματικότητα των καταστάσεων την ξέρουμε πάντα βαθιά μέσα μας...
αχ βρε Ariete πόσο δίκιο έχεις....
αυτο με τα "κλειδωμένα¨πως το χειριζόμαστε.....και δεν μιλάω μόνο για τον έρωτα...
μιλάω για όλες τις σχεσεις...για τους δυσκολους ανθρώπους...για την ακαμψία, για τις προσβολές, τη σκληρότητα...όσο και να τους χαμογελάς τόσο εκείνοι σαν να πεισμώνουν...
έρχεται κάποια στιγμή που ακόμα και η διπλωματια χάνει το νόημά της...
εκεί μάλλον ξεκινά η σιωπή πλέον....
Για μενα την αγαπη την περιγραφουν καλυτερα τα λογια ενος διασημου υδροχοου του Χαμφρει Μπογκαρτ!
Γεννηθηκα οταν φιλησες,πεθανα οταν με αφησες.
Εζησα μονο για λιγες βδομαδες,οσο με αγαπησες.
Ο παραδεισος και η κολαση μαζι........
http://www.youtube.com/watch?v=Wo2Lof_5dy4 τελεια ταινια η καζαμπλανκα, μου αρεσει πολυ!!! Η αγαπη ειναι ζαλη, το λεει και η Χαρουλα Αλεξιου τελεια ταινια η καζαμπλανκα, μου αρεσει πολυ!!! Η αγαπη ειναι ζαλη, το λεει και η Χαρουλα Αλεξιου
....αγάπη είναι εκεί που τελειώνει η υπερβολή...και αρχίζει η παράνοια....
...όταν αγαπάς και αγαπιέσαι ακόμα και με την τελευταία ίνα της ύπαρξής σου...!
Καλη η αγαπη, καλος κι ο ερωτας, αλλα χρειαζεται και η παρεμβαση της λογικης αραια και που, για την προστασια του εαυτου μας... Για μην φτασουμε στην καταστροφη...
κορίτσια ( κι αγόρια..)..αν δεν πονέσουμεν και δεν χτυπηθούμε στα πατώματα δεν είναι αγάπη....είναι ξενερουά κατάσταση..
η ζωή μας θέλει πάθος ....θέλει ένταση θέλει αγάπη οταν την μοιραζόμαστε .αλλιώς....
http://www.youtube.com/watch?v=-a6Ped7Uaqw
Δεν λέμε το αντίθετο...Πάθος στα κόκκινα & τρέλα στο full...
Μοιραία όταν έχεις κάνει "real connection" στο τέλος θα σέρνεσε στα πατώματα, αφού δεν μπορείς να δεχτείς το τέλος γιατί θέλεις κι άλλο...κι άλλο...κι άλλο πολύυυυυυ...
Καλό όμως είναι (προσωπική άποψη) να έχεις επίγνωση του τί σε τραβάει σε κάποιον όπως την πεταλούδα στην φωτιά που μοιραία θα καεί...Να ξέρεις γιατί γουστάρεις, γιατί κ@βλώνεις, γιατί αφήνεσε...και μια λογική εκτίμηση των επερχόμενων συνεπειών (που εκ των προτέρων έχουμε αποδεχτεί, δεχόμενοι ν' αφεθούμε)...κακό δεν κάνει πιστεύω...
Ίσα-ίσα που κάνει το ταξίδι περισσότερο απολαυστικό γνωρίζοντας πού, πώς και γιατί υπερβένεις εαυτόν!
Τελικα τι ειναι η αγαπη? τυχη η καταρα?
α) Πολλοί/ες θα βρεθούν στον δρόμο μας που θα μας γοητεύσουν...ποιόν επιλέγουμε, ποιόν αρνούμαστε...και γιατί???
β) Βεβαίως να ρισκάρουμε στον έρωτα και να τα δώσουμε όλα...βεβαίως τίποτα δεν διαρκεί για πάντα...όμως αλλιώς είναι ένας έρωτας με όποιον σου δίνεται και τελείως διαφορετικός με όποιον είναι "κλειδωμένος"...Όταν ρισκάρουμε καλό είναι ν'αξίζει τον κόπο.
β) Σημασία δεν έχει μόνο να ξέρεις τί θέλεις αλλά και τί αντέχεις...
Τέλος...την πραγματικότητα των καταστάσεων την ξέρουμε πάντα βαθιά μέσα μας...
xoxo
αυτο με τα "κλειδωμένα¨πως το χειριζόμαστε.....και δεν μιλάω μόνο για τον έρωτα...
μιλάω για όλες τις σχεσεις...για τους δυσκολους ανθρώπους...για την ακαμψία, για τις προσβολές, τη σκληρότητα...όσο και να τους χαμογελάς τόσο εκείνοι σαν να πεισμώνουν...
έρχεται κάποια στιγμή που ακόμα και η διπλωματια χάνει το νόημά της...
εκεί μάλλον ξεκινά η σιωπή πλέον....
Γεννηθηκα οταν φιλησες,πεθανα οταν με αφησες.
Εζησα μονο για λιγες βδομαδες,οσο με αγαπησες.
Ο παραδεισος και η κολαση μαζι........
...όταν αγαπάς και αγαπιέσαι ακόμα και με την τελευταία ίνα της ύπαρξής σου...!
η ζωή μας θέλει πάθος ....θέλει ένταση θέλει αγάπη οταν την μοιραζόμαστε .αλλιώς....
http://www.youtube.com/watch?v=-a6Ped7Uaqw
Δεν λέμε το αντίθετο...Πάθος στα κόκκινα & τρέλα στο full...
Μοιραία όταν έχεις κάνει "real connection" στο τέλος θα σέρνεσε στα πατώματα, αφού δεν μπορείς να δεχτείς το τέλος γιατί θέλεις κι άλλο...κι άλλο...κι άλλο πολύυυυυυ...
Καλό όμως είναι (προσωπική άποψη) να έχεις επίγνωση του τί σε τραβάει σε κάποιον όπως την πεταλούδα στην φωτιά που μοιραία θα καεί...Να ξέρεις γιατί γουστάρεις, γιατί κ@βλώνεις, γιατί αφήνεσε...και μια λογική εκτίμηση των επερχόμενων συνεπειών (που εκ των προτέρων έχουμε αποδεχτεί, δεχόμενοι ν' αφεθούμε)...κακό δεν κάνει πιστεύω...
Ίσα-ίσα που κάνει το ταξίδι περισσότερο απολαυστικό γνωρίζοντας πού, πώς και γιατί υπερβένεις εαυτόν!
http://www.youtube.com/watch?v=NqTLgNqKbhU
xoxo