...όταν μου συμβαίνει αυτό...και φαντάζομαι πως συμβαίνει στον καθ'ένα δίνω όλα αυτά που θα θέλα τόσο να πολύ να μου δώσουν...ξέροντας πώς δεν θα πάρω πίσω τίποτα...σαν από αντίδραση...
Ναι, είναι πολύ ωραία αλλά θα τη ρίξω τη βόμβα χωρίς εξηγήσεις..
Μετά από μια μεγάλη περίοδο με υπερδοσολογία ληφθείσης φροντίδας, νταντέματος, άπειρης κατανόησης, χατιριών κλπ..λέω..ότι...δεν θέλω άλλο ...
μακαρι να μην ειχα δικαιο....αληθεια!!!και αυτο που με πληγωνει και με προβληματιζει πιο πολυ ..(δεν ξερω αν συμβαινει σε σας,ευχομαι οχι...)ειναι οτι αυτες οι στιγμες οσο περναει ο καιρος ολο και γινονται περισσοτερες....τι ειναι αυτο που φταιει και υπαρχει τετοια ''ασυνεννοησια'' στον κοσμο????γιατι ολοι μενουν στα επιφανειακα πραγματα...στα ανουσια????Μηπως φταιω και γω???δεν ξερω τι να πω...ειλικρινα!!
'ενταξει λοιπον' περιγραφεις ακριβως αυτο που περναω και εγω αυτη την περιοδο. Μηπως απλα πρεπει να μαθουμε να αγκαλιαζουμε εμεις τον εαυτο μας? Ξερω οτι ειναι απιστευτα δυσκολο. Αυτη η αγκαλια κατι σαν 'λυτρωση' μοιαζει! Υπομονη. Το συμπαν δεν θα μας αφησει ετσι...να ποναμε, ποσο μαλλον οταν ειμεις γινομαστε η μεγαλη αγκαλια για τους αλλους χωρις να σκεφτομαστε τον εαυτο μας!!! Εχω χασει τον υπνο μου απο ολο αυτο το θεμα. Ειναι πολλα τα χρονια που περασαν ετσι. Φτανει πια! Καλη μας δυναμη!!!!
...ειναι στιγμες...
Μετά από μια μεγάλη περίοδο με υπερδοσολογία ληφθείσης φροντίδας, νταντέματος, άπειρης κατανόησης, χατιριών κλπ..λέω..ότι...δεν θέλω άλλο ...