Καλησπέρα παιδιά!

 Ναι είμαι από τους παρθένους που τρώνε απανωτά χαστούκια από το 2007 με αποκορύφωμα τη φετινή χρονιά που έχουν έρθει τα πάνω κάτω. Προσπαθώντας να μην είμαι αχάριστη θα πω ότι βρήκα μεν δουλειά (βρε παιδιά 3 Σεπτεμβρίου του 2007 με την είσοδο του Κρόνου, υπέγραφα στη Διεύθυνση που παρουσιάστηκα!), αλλά είναι στην επαρχία κ  250 χλμ μακριά από το σπίτι μου, ήρθε στη ζωή μου το ζουζούνι μου, το Διδυμάκι μου (που ευτυχώς που με βγάζει από τη μαυρίλα μου κ την γκρίνια μου) αλλά ως οικογένεια κ οι 3 μας βρισκόμαστε σπάνια πλέον με αποτέλεσμα να έρθει μοιραία η διάσταση, έφτασα στα 37 μου να ζω στο σπίτι των γονιών μου, μαζί με τους γονείς μου (όπου ναι, τους ανάβω κερί καθημερινώς που φροντίζουν το παιδί κ βρίσκω 1 πιάτο φαϊ όταν γυρίζω πτώμα από τη δουλειά) αλλά αυτό το σενάριο, ούτε στους πιο τρελούς μου εφιάλτες κ τέλος φέτος γνώρισα τον πιο αξιόλογο, έξυπνο, ετοιμόλογο, τρυφερό (κ αισιόδοξο) Παρθένο όπου ναι μεν έγινε αμέσως κλικ, αλλά μετά από πολλές τριβές κ αψιμαχίες, διαπίστωσα ότι ούτε ο prince charmant ήταν, ούτε πολύ περισσότερο ο Thor (μάλλον το εντελώς αντίθετο!!!) Με σπασμένο πλέον το διακόπτη των αισθηματικών κ χωρίς να με ενδιαφέρει καθόλου πια ο συγκεκριμένος τομέας, αποφασίζω να ασχοληθώ με τα επαγγελματικά μου, όπου θεωρώ ότι εκεί έχω βαλτώσει κ λέω να ξεκινήσω διδακτορικό στο εξωτερικό. Το ένα κ μοναδικό πράγμα που θέλω ν'ακούσω είναι όχι άλλη γκρίνια κ ότι όλα θα πάνε καλά ή τουλάχιστον καλύτερα! Πείτε κ εσείς ένα ΝΑΙ βρε παιδιά... Νομίζω πως όλοι οι παρθένοι το έχουμε ανάγκη! Ευχαριστώ, καλό απόγευμα!