Η μοναξια ειναι σαν την βροχη.
Ανεβαινει απο την θαλασσα για να συναντησει τα βραδια,
τις μακρινες κι απομακρες πεδιαδες
Παει μεχρι τον ουρανο που την εξουσιαζει
Κι απο κει, ξαναπεφτει πανω στην πολη.
Απλωνεται τις απροσδιοριστες ωρες
οταν οι δρομοι γυρνανε στο πρωινο
κι οταν τα κορμια που δεν βρεθηκαν
αποχωριζονται εξουθενωμενα και θλιμμενα
Κι οταν οι ανθρωποι που μισιουνται
ξαπλωνουν μαζι, στο ιδιο κρεβατι
        Τοτε, την μοναξια την παιρνουν τα ποταμια...

R.M Rilke

http://www.youtube.com/watch?v=3pVW4Z8qOUE