Καλησπέρα συνάδελφοι!!!!

  Είμαι και γω ένα χαριτωμένο ζυγάκι που ψάχνει να βρει το άλλο του μισό στον μάταιο τούτο κόσμο,αλλά ...μάταια...Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, είμαι 32 χρονών και μόλις χώρισα.Είχα σχέση περίπου 2 χρόνια με έναν σκορπιό μέχρι και..χθες.

 Η αλήθεια είναι οτι δεν είχα ξετρελαθεί μαζί του από την αρχή αλλά επειδή εκείνος μου έδειχνε οτι με θέλει σαν τρελός, είπα να δοκιμάσω.Περνούσα πολύ όμορφα μαζί του και έζησα πράγματα που δεν είχα ξαναζήσει με κανέναν άλλο πριν.Ωστόσο κάτι δεν μου "καθόταν" καλά..Μου έβγαζε αρνητική ενέργεια.Ήταν λίγο "μουντρούχος".Δεν χαμογελούσε εύκολα (σε αντίθεση με μένα) και ήταν πάντα έτοιμος για καυγά.Απιστευτα ισχυρογνώμον και απόλυτος στις συζητήσεις του ,δεν το είχε σε τίποτα να προσβάλλει τον συνομιλητή του.Πολλές φορές στα πλαίσια κουβέντας με παρέες μου με έκανε να νιώσω άβολα.Να ανοίξει η γη να με καταπιεί...Παρ' όλα αυτά έλεγα <<δεν πειράζει,μπορεί να αλλάξει>>.

Πριν από 5 μήνες αποφασίσαμε να συγκατοικήσουμε, για να δούμε αν ταιριάζουμε...Ο καιρός περνούσε σχετικά ομαλά με κάποια διαλείμματα εντάσεων μεταξύ μας.Εγώ να λείπω όλη μέρα στη δουλειά μου ( χωρίς ωστόσο να αφήνω το σπιτι "πίσω") και εκείνον να λείπει όλη μέρα στις δικές του δουλειές.Μέχρι που μου ανακοίνωσαν απο τη δουλεια οτί παίρνω προαγωγή!Όλοι χαρηκαν εκτός από εκείνον.Όταν του το ανακοίνωσα έγινε Τούρκος.Ούρλιαζε και υποστήριζε οτί βάζω τη σχέση μας σε δεύτερη μοίρα και με απείλησε ότι αν άποδεχτώ την προαγωγή ,εκείνος δεν θα με ξαναυπολογίσει στις όποιες αποφάσεις θα κληθέι να πάρει στο μέλλον.Αγρίεψε τόσο πολύ που τρόμαξα..Και μόνο στην ιδέα λοιπ[όν οτί θα είμαι υποχρεωμένη να ανέχομαι τα νεύρα του ,τις απειλές του και τα θυμωμένα μούτρα του,γύρισε το μυαλό μου και...έφυγα από το σπίτι.

Τώρα προσπαθώ να ηρεμησω και να κοιτάξω μπροστά.Όμως φίλοι μου φοβάμαι οτι δεν θα βρω ποτέ το άλλο μου μισό και αυτό με τρομάζει τόόόόσο...Άραγε υπάρχει ελπίδα ή τζάμπα ονειρεύομαι;;;