Βραδυ, πλανωδιοι μουσικοι στο κεντρο της πολης, εκει που παντα φοβομουν να κυκλοφορω ακομα και το μεσημερι χωρις το χερι καποιου μεγαλου να κραταει το δικο μου.. Και τωρα, κοιτα με, μου αρεσει.. Ακομα φοβαμαι..  Αλλα αν η Αθηνα εχει δυο οψεις, το ιδιο και η ενηλικιωση.. Κανεις μας δεν ξερει ποια απ'τις δυο θα συναντησουμε στην επομενη στροφη, το μονο που μπορουμε ειναι να κρατησουμε τη μουσικη στο κεφαλι μας και το χερι καποιου που μεγαλωνει μαζι μας..