Νομίζω πως το έκανα..

Αληθινα το έκανα.

Πήγα στο μέρος που μπορείς να νιώσεις απόλυτα ελευθερος.Ηταν για μια στιγμή μα τόσο αληθινό.Ναι, ναι ναι..δεν ηταν καθόλου ψεύτικο.Υπήρχε μια κενότητα που υπήρχα μέσα της.Πόσο σημαντικό είναι άραγε αυτο.

Ελευθερία.

Ελευθερία απο την κενότητα όπου δεν υπάρχεις.Απο αυτό λευτερώθηκα.Κι ο κόσμος εμοιασε ζουμερός χωρίς να τον προσβάλω, χωρίς να τον λιμπίζομαι σαν κυρία αχόρταγη για άντρα, η σαν κακομαθημένο παιδί που ενω έχει σκάσει απο τα γλυκά , ζητά κι εκεινό η το άλλο απο την τζαμαρία του ζαχαροπλαστείου.

Μια κενότητα σαν θεότητα.Και μέσα της ένα άνθος. Το άνθος ηταν ο κόσμος και ήταν δικό μου.

Πριν μέρες είδα ένα όνειρο πως είχα σκοτώσει μια κοπέλα.Την έιχα λέει θαμμένη κάπου και φοβόμουν μην μαθευτεί ο φοβος μου.Τύψεις πολλές, άγχος.Πήρα την ψυχολογό τηλέφωνο. Προσπαθείς να σκοτώσεις ένα κομματι του εαυτό σου, μου είπε.Δεν ξερω τι μπορει να είναι αυτο ,είπα αλλα οκ..θα προσπαθήσω να μην εναντιωθώ σε πολλά πράγματα απο δω και στο εξής, σκέφτηκα.

Επειτα απο μέρες είδα ένα άλλο όνειρο.(ωραίο να μιλάμε για όνειρα δε νομίζετε;Μικρός ήταν το αγαπημένο μου χόμπυ, πήγαινα σε όλους και τους ρώταγα.Τι όνειρο είδες σήμερα;)

Σε αυτο λοιπόν το όνειρο φοραγα λευκά,χυτά ρούχα και ειχα ξυρισμένο κεφάλι.Το λευκο μου χιτώνιο είχε ένα ανθος στην πλάτη.Ενα κατακόκκινο ανοιχτό ρόδο.Νομίζω πως ήμουν χαρούμενος.

..Ελευθερία,

 θυμήθηκα ενα ρητό του Κάφκα που είχα  ξεχάσει,