Καθίσαμε να φάμε κάτι στο αεροδρόμιο.Είχε έρθει να με αποχαιρετήσει και κάτι δουλειές στην Αθήνα..

-Εντάξει , αφου το πήρες απόφαση δεν μπορώ πλέον να σε σταματήσω.Πήγαινε και με προσοχή.

Δε μίλησα.

-Ξέρεις σε καταλαβαίνω.Το καταλαβαίνω, μη νομίζεις..Απλά στη ζωή μου προσπάθησα να σου βάλω όρια,φοβόμουν, φοβόμουν πως θα γίνεις ένα ξεφούσκωτο μπαλόνι, να πετάς εδω κι εκεί και θα έμενες πάνω σε κάποια στέγη, κάνοντας τίποτα.

(Δεν μιλούσα.Κοιταζα μόνο)

Επικράτησε σιωπή για πολύ ώρα,ύστερα ξαφνικά είπε:

"O πατέρας μου, ο παππούς σου έπινε συχνα όταν είμαστε παιδιά."

Σκεφτηκα να ρωτησω , γιατι το αναφερεις αυτό τώρα αλλά δεν το έκανα , κατα βάθος ήξερα.

"..έπινε συχνά. Έρχονταν σπίτι και τα διέλυε όλα.Δεν ξερεις πόσο άσχημο ήταν.Τις μέρες που δεν έπινε ήταν στη φυλακή ως κοινωνικών και πολιτικών φρονιμάτων.Προσπάθησα να γίνω ένας άλλος άνθρωπος.Να τηρώ τα κοινωνικά συμβόλαια, απεχθανόμουν τις καταχρήσεις, ναι πιο περιορισμένη αλλα έχοντας ένα άλλο είδος ελευθερίας."

Σώπαινα.Ανάλυε τη ζωή της.

"..προσπάθησα να σε κάνω έναν άντρα διαφορετικό απο αυτούς που γνώρισα στη ζωή μου.Όσα έβλεπα προδιαθέσεις σου όμοιες με προγόνους μου ,αγχωνόμουν, τρελενόμουν.Εκλεινα την πόρτα του παιδικού σου δωματίου και έλεγα μέσα μου , κι αυτό το θηρίο θα το δαμάσω.Δε θα άφηνα με τίποτα ο γιός μου να καταντήσει.Προσπάθησα να σου μάθω κανόνες, να σου βάλω όρια, να χαράξω γραμμές, να βάλω διαχωριστικά στη ζωή σου.Έκανες όμως την επιλογή σου και δε θα σου σταθώ εμπόδιο."

 Της απάντησα:

" Noμίζω  το πέτυχες, απλά δεν μπορώ να ζω μονάχα έτσι.Δεν είμαι ο αληθινός εαυτός μου.Κρατώ αυτή τη μάθηση σαν εμπειρία αλλά όχι σαν πανάκεια."

-Δεν ξερω τι να πω..είπα.Αλλά είχα να πω πολλά.

Κοίταξε τα αεροπλάνα.Σχολίασε κάτι. 

Υστερα αφέθηκε..Μιλούσε για την εποχή που γύριζε με οτοστόπ.

"Φορούσα ένα αληθινό ινδιάνικο φτερό μόνο στο ένα αυτί.Ηταν ένα φτερό αετούς απο τις Ανδεις.Μου το είχε φέρει ένας συμφοιτητής ο Λάκης που είχε διασχίσει όλη τη δυτική ακτή..Ξέρεις, νομίζω..φοβόμουν χρόνια τα δικά μου όρια..Δεν ήταν τόσο σαφή όσο οι περισσότεροι μάλλον πιστεύουν."

Ήθελά να της πω , πως το ήξερα.Ηθελα να της πω πως παντα το υποπτευόμουν αλλά δεν της ανέφερα τίποτα.

Το βλέμμα της χάθηκε ξανά στα αεροπλάνα.

" ποτέ δε δέθηκα με έμψυχα πράγματα, κατοικίδια, φιλίες ανεξίτηλες, δεν αγάπησα πολλούς άντρες.Αγάπησα έναν αλλα πολύ.Σίγουρα θα μπορούσα να αγαπήσω πολλούς άντρες πολύ.Αλλά δεν το έκανα..Δεν άντεχα τον πόνο του να χάνεις κάτι.Δεν έπρεπε να δεθώ με πράγματα.Αυτός ο πόνος είναι τεράστιος.Κι αυτός ο πόνος υπάρχει γιατί μπορείς όντως να αγαπήσεις κάτι τόσο πολύ.Δεν το ήθελα, έπρεπε να φτιάξω έναν κόσμο με δομές και αγαπήσω τον κόσμο αυτό.Ενα μικρό βασίλειο με σαφή σύνορα.Μια παροικία,όλο αγάπη."

Σώπασε..Δεν το είχε μετανιώσει, την ξέρω.

Έπρεπε να παω στην αίθουσα πτήσεων.Με αποχαιρέτησε και έφυγε.Δεν γύρισα να κοιτάξω αλλά άκουγα τα τακούνια της να τρυγούν το μάρμαρο.Σταθερός ήχος,χτυπήματα όλο σιγουριά.Θα έπαιρνε ταξί, Θα καθόταν στην πίσω θέση για να μη κοιτάζει ο ταρίφας τα πόδια της.Δεν θα ανοιγε ανούσιες συζητήσεις στο ταξί.Θα άνοιγε το κινητό να τελείωσει δουλειές.Αριστοκρατική πάντα και σπάνια..

http://www.youtube.com/watch?v=g-sfujotP9A