Οι μοιρες στυγνες,κακοτραχαλες τον εβλεπαν να πετα στον ουρανο.Καποτε προσπαθησαν να του αφαιρεσουν τη ζωη, ηταν για το συμπαντικο καλο, για την αρμονια της φυσης.Καποτε,καποτε λενε οι μυθοι επιβιωνει κι ενας απο τουτη την περιεργη ρατσα, σαν καρκινος θελει να τα φαει ολα,ολακερη η γη να γινει δικη του.Αν αντεξει τοτε ολακερη η γη του ανηκει,ειναι η νυφη του.

Εκεινος πετουσε στον ουρανο πανω σε εναν τεραστιο αετο, τα ζουμπουλια εγειραν στο πλαι απο τον αερα που σηκωνε στη γη."Θεε μου τι αλαζονεια, τι ξεδιαντροπια!" εκανε καποιο.

"Ουτε ο Καλοκαιρινος ηλιος που μας αποξηραινει καθε χρονο δεν εχει τοση αλαζονεια." ειπε ενα αλλο.

Εκεινος συνεχιζε να πετα στον ουρανο κανοντας επιδεικνυοντας τις φιγουρες του.Στο τελος ειπε.

"Ειμαι ο γιος της Δρακαινας.Η μανα μου οταν με γεννησε εβγαλε το εαν της ματι για να με ταισει,επειτα για να με προστατεψει οι ανθρωποι της εβγαλαν και το αλλο ,το κανε για να με προστατεψει.Απο τοτε ειναι θεοτυφλη.Βλεπει μονο σκιες, μα εγω γεννηθηκα με τη δυναμη χιλιαδων ηλιων ωστε να κανω αυτον τον κοσμο τοσο φωτεινο και οι μοναδικες σκιες του , να ειναι οι δικες της."