Mατωμένος της ήρθε.

"Τ'αντρα τα έμμηνα οι λαβωματιές στη μάχη." έλεγε συχνά η μάμη του η Ελένη όταν έπαιζε με ξυλινά σπαθιά πόλεμο στη γειτονιά.Χάλια τα πόδια του.Γδαρμένα τα γόνατα.

Ματωμένος της ήρθε.

Οχι της Μάμης.Εκέινη ,είχε πεθάνει απο καιρό.

Της λίμνης..

Τσούλισε μέσα στο νερό γυμνός, αίματα απ΄τα σκέλια του. Δε ρώτησε η νύμφη. Γλυκό νερό τα έπαιρνε,οι σφαξιές φάνηκαν πιο βαθιές,κρύες.

Ποιος σε πλήγωσε πουλακι μου έτσι;ειπε να ρωτησει.Μα έπινε το αίμα του,το ρουφαγε σαν δηλητηριο,το ανακάτευε στα νερά της.Το διέλυε στο πουθενά."Τουτη ειναι η αληθινή βοήθεια" ελεγε μεσα της.Να κρατάς κλειστο το στομα.

Κείνος,σήκωνε που και που με χούφτες νερό,του ξέφευγε απο τα ανοιχτά δάχτυλα.Κι έπλενε σημεία με όσο νερό του επέμενε.Τρέμοντας.Και τρέμοντας να μη το δείξει.Τα έμμηνα του ανδρός είναι λαβωματιές της μάχης,θυμόταν τα λόγια της Μάμης του.

Σταθηκε στη μέση της.Ολες του οι ιστοριες μιλουσαν για καθρεφτισμους σε νερα λιμνών.

Απεύφυγε να κοιτάξει όμως μέσα της.

"Για δε κοιτάς τα βυθά μου;" του ειπε εκείνη αρκετά πειραγμένη." Εγω που ταισα τις πληγές σου.."

"Γιατί κάθε βότσαλο σου σε γεμίζει με κλάματα,τούτα είναι τα νερά σου.." 

o Ήλιος σαν σκοτεινός δυνάστης μαύρισε την πλάση,κρατώντας για τον εαυτό ενα ακτινοβόλο στεφάνι.

Tα βότσαλα δεν φαίνονταν πια.