Μια σειρα απο καθαρες , βαρυες, στιβαρες συγχορδιες στο ανοιγμα που οριζουν και το περιβαλλον, την ατμοσφαιρα.  Μια νυξη στο 00:32, απο απειρως μακρυα, σαν ενα καλεσμα ή μια επιθυμια, που ειναι ομως προωρη και ανακαλειται αμεσως.

Σαν να βγαινει μεσα απο την μαυρη φουρτουνιασμενη βραχωδη ακτη  επιφυλακτικα το ματι ενος καβουρα που επιθεωρει περιστροφικα το τοπιο και χανεται αμεσως στη ασφαλεια του υγρου του στοιχειου νιωθωντας τα αγρια κυματα να σκανε βιαια και ρυθμικα στα βραχια.

Υπαρχει ενας φοβος, σ’ αυτη την λαμψη, σ’αυτο το βλεμμα , σαν να γεννηθηκε μεσα στο βαθυ σκοταδι τρομαγμενο.

Αυτος ο τρομος ομως ειναι και η ενεργεια του.

Επανερχεται απο το 1:41, με επιμονη ανεβαινοντας κλιμακωτα σαν μια σπειρα,  σαν μια φωνη που στην αρχη κρυφα και ντροπαλα, ανησυχα, κερδιζει εδαφος αλλα δεν μπορει να βρει τον δρομο της.

Η σκοτεινια δεν ειναι πια τοσο τρομακτικη και σταδιακα η δαιμονικη χαρα της ζωης κερδιζει εδαφος με τους χορευτικους τονους του βιολιου απο το 2:16 και μετα , μεσα σε μια αισθησιακη ωριμοτητα.

Ξαφνικα, στο 3:39, μια ξαφνικη αλλαγη μιας νοτας σπαει την ομοιομορφια στο μοτιβο.

Ανεπαισθητη, ακαιρη και αναιτια, δεν ξαναεμφανιζεται, αλλα αρχιζει να αποκαλυπτει την αβυσσο πανω απο την οποια, ελαφρα και απερισκεπτα μας οδηγουν οι ακομη γιορταστικες δοξαριες.

Κανει την εμφανιση της με τις εξι απανωτες σκληρες συγχορδιες στο 4:08  , σκοτεινη και απειλητικη, σαν προειδοποιηση στις ανεμελες δοξαριες, καθε φορα και σε ψηλοτερο τονο.

Η κορυφωση ερχεται στο 5:12, ολοκληρωνοντας την ιστορια αυτου που γεννηθηκε εκπληκτος και τρομαγμενος μεσα στην νυχτα και που θελησε αυτο που δεν επρεπε να εχει .

Ευτυχης ομως , οι εσωτερικοι μονολογοι με τα φλαουτα στο 5:30  λιγο πριν το φιναλε, ιδανικως μεθυσμενος με τον εαυτο του, μεσα στην πολυχρωμη απολαυση της ζωης που ομως ειναι πολυ λιγη, συγκρινομενη με αυτο που απολαμβανει μεσα του.